တပ္မေတာ္ နည္းပညာ ေကာလိပ္ေက်ာင္း အေရးအခင္း (စတုတၴပိုင္း)

တပ္မေတာ္ နည္းပညာ ေကာလိပ္ေက်ာင္း အေရးအခင္း (စတုတၴပိုင္း)
Published on July 7, 2011 by မင္းလြင္

၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ေမလေနာက္ဆံုးပတ္ အထိေတာင္ တပ္မေတာ္ နည္းပညာေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားေတြ ေပးပို့ထားတဲ့ စာႏွစ္ေစာင္ကို ဗုိလ္ခ်ုပ္မႉးၾကီးသန္းေရႊနဲ့ ဒုတိယဗုိလ္ခ်ုပ္ၾကီး ခင္ညြန့္ဆီက ဘာမွ အေၾကာင္းမျပန္ၾကားခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ေမလကုန္ဆုံးဖို့ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာပါတယ္။

တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ေက်ာင္း

တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ရဲ့ ေက်ာင္းသားအားလုံးလည္း စိတ္ဓာတ္ အထူးတက္ၾကြေနခဲ့ပါတယ္။ ေရွ့ဆက္ ဘာေတြျဖစ္မယ္ဆိုတာကို မေမွ်ာ္မွန္းနိုင္ေပမယ့္ ေရွ့ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္ ခရီးအတြက္ အေတြးစိတ္ကူးေတြနဲ့ ပီတိျဖစ္ေနပါတယ္။

ေက်ာင္းသားအမ်ားစုရဲ့ ဆနၵနဲ့ သေဘာတူထားတဲ့အတြက္ ဘယ္သူကမွ ဆန့္က်င္တာ ကန့္ကြက္တာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ “စစ္တပ္ထဲဆက္ေနျပီး ဆင္းရဲ ဒုကၡခံေနမယ့္အစား ဒီကထြက္သြားျပီး ဒီေကာင္ေတြကုိ ျပန္ခ်မယ္” ဆုိသူေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။

ဒီလုိနဲ့ ေမလ (၃၁) ရက္ကို ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန့မနက္မွာေတာ့ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ရွိ တပ္ခြဲအားလုံးကို မနက္ ေျခာက္နာရီ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ တန္းေပါင္းစီကြင္းကို အေရာက္သြားၾကဖို့ သင္တန္းနည္းျပ အရာရွိေတြက အမိန့္ေပးပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြစိတ္ထဲမွာ ဘာမွ အေထြအထူး မျဖစ္ၾကပါဘူး။ မနက္ (၇) နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ဗိုလ္မႉးၾကီး ဘိုးေအာင္က သင္တန္းသားေတြကို ဩ၀ါဒစကား ေျပာၾကားျပီးေနာက္္မွာေတာ့ က်န္အရာရွိေတြျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္မႉး၊ ဗိုလ္ၾကီး၊ ဗိုလ္ေတြက ေက်ာင္းသားစစ္သည္ေတြရဲ့ အိပ္ေဆာင္ေတြထဲကို ၀င္ေရာက္ျပီး အငိုက္ဖမ္း စစ္ေဆးပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ လက္ဆြဲသားေရအိတ္ေတြနဲ့ အက်ၤီအိတ္ေတြထဲကို ရွာေဖြၾကပါတယ္။

အဲဒီစစ္ေဆးခ်ိန္ကစျပီး တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ကံၾကမၼာေတြလည္း ေျပာင္းလဲသြားပါေတာ့တယ္။ မွတ္ပုံတင္ေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ ေနရပ္လိပ္စာ စာအုပ္ေတြ၊ က်ပ္ (၅၀၀၀) နဲ့အထက္ ေတြ႕သူေတြရဲ့ ပစၥည္းအားလုံးကို သိမ္းယူလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ တပ္ခြဲအလိုက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြလို့ သံသယရွိေတြကို ဗဟိုကင္းရဲ့ အခ်ုပ္ခန္းထဲ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ အဖမ္းခံလိုက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားစစ္သည္တဦးက သူ့အေတြ႕အၾကံုေတြကို ဒီလို ျပန္ ေျပာင္းေျပာျပပါတယ္။

“ပထမအၾကိမ္ ေမးဖို့အတြက္ ထားထားတယ္။ ေနာက္ ဗဟုိအက်ဉ္းကို ထည့္တယ္။ ေလးဘက္တုိက္ထဲမွာ ခ်ုပ္လုိက္တယ္။ ေလးဘက္တုိက္ထဲ ခ်ုပ္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ့အေနနဲ့ အခ်ုပ္ေတြ ေထာင္ေတြဆုိတာ တခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့ဘူး။ ဒီေက်ာင္းတက္လာတဲ့ ကာလတေလွ်ာက္လုံးမွာလည္း တခါမွ အျပစ္မရွိခဲ့ဘဲနဲ့ အျပစ္ေပးခံရတာ။ အဲဒီက်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္၀မ္းနည္းတယ္။ ၀မ္းနည္းတယ္ဆုိတာ ေက်ာင္းသားတေယာက္နဲ့ အခ်ုပ္ခန္းနဲ့ ဘယ္လိုမွ မသက္ဆုိင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ့အေနနဲ့ ဒီလိုဖမ္းဆီးခ်ုပ္ေႏွာင္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ့အေနနဲ့ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္လႊတ္မယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မလႊတ္ဘူးပဲျဖစ္ျဖစ္ လြတ္တဲ့လမ္းေတာ့ ေတာ္ေတာ္နည္းပါးသြားျပီ။ အဲဒီအတြက္ ေတာ္ေတာ္၀မ္းနည္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ့ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ေခၚစစ္တယ္။ က်ေနာ့္ကို စစ္တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးတေယာက္ကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ မင္းကို မထိဘူး၊ မရိုက္ဘူး၊ အသားနာေအာင္ မလုပ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘ၀နာေအာင္ပဲ ေဘာပင္နဲ့ထုိးမယ္။ သူက ေဘာပင္နဲ့ထိုးလုိက္တာပဲ။ ဘ၀မွာ စုတ္ျပတ္သတ္သြားတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ကိုယ္ေတြက တကယ္ပဲ ယုံၾကည္ကုိးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေတြတကယ္ ယုံၾကည္ကုိးစားမႈက သူတုိ့နဲ့ မထိုက္တန္ဘူးလို့ ထင္တယ္။”

ဒုတိယႏွစ္နဲ့ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားအားလုံးကို မနက္ (၇) နာရီကေန ညေန (၃) နာရီအထိ တန္းေပါင္းစီကြင္းျပင္ထဲမွာ ဘယ္မွသြားခြင့္မျပုေတာ့ဘဲ ထိုင္ခိုင္းထားပါတယ္။ ေန့လယ္စာ ထမင္းမေကြ်းဘဲ ထုိင္ခုိင္းထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ညေန (၃) နာရီမွာ Main Workshop ထဲကို ေျပာင္းေရႊ့ေနေစျပီးေနာက္ တံခါးပိတ္ထား လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ Main workshop ထဲေရာက္ျပီးေနာက္ အျပင္ကေန တံခါးကို ေသာ့ခတ္ပိတ္ျပီးသား ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုနဲ့ ညေန (၄) နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ေက်ာင္းသား တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္က ငါတို့ကို ထမင္းမေကြ်းဘဲ ဒီအတိုင္း ထားေတာ့မွာလားလို ့ ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆိုလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ က်န္တဲ့ ေက်ာင္းသားအားလုံးကလည္း ေထာက္ခံတဲ့အေနနဲ့ ၀ိဳင္းေအာ္ဟစ္ၾကပါတယ္။ ညေနေစာင္းလာေတာ့ ဗိုက္လည္း ေတာ္ေတာ္ဆာလာျပီျဖစ္လို ့ မေက်နပ္စိတ္ေတြဟာ ေပါက္ကြဲလာပါေတာ့တယ္။

သင္တန္းသား ၃၀၀၀ ေက်ာ္ရဲ့ ေအာ္ဟစ္သံေတြဟာ Main workshop ထဲမွာ မိုးျပိုတဲ့အလား ဆူညံျပီး ဟိန္းထြက္ေနပါတယ္။ ေအာ္ဟစ္ရံုမက တံခါးေတြကိုလည္း ထုႏွက္ၾကပါတယ္။ အုပ္ခ်ုပ္သူ အရာရွိေတြက ထိန္းမရတဲ့အဆုံး တံခါးဖြင့္ေပးရပါတယ္။ Main workshop အျပင္ကို ေရာက္တဲ့အထိ ေအာ္ဟစ္သံေတြ ဆူညံေနဆဲပါ။ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ ေက်ာင္းသားအုပ္စုၾကီးဟာ ဖမ္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကို လႊတ္ေပးဖို့ ေအာ္ဟစ္ေတာင္းဆိုရင္း ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ ဗဟိုကင္းက အခ်ုပ္ခန္းဆီကို ခ်ီတက္သြားၾကပါေတာ့တယ္။

မၾကာခင္ လက္နက္ကိုင္စစ္သား တပ္ခြဲတခြဲနဲ ့အတူ တိုင္းမႉး ေရာက္လာပါတယ္။ ေအာ္ဟစ္ ဆနၵျပေနတဲ့ေနရာကို ေရာက္လာျပီး ေရွ့ဆက္မသြားဖို့ တားျမစ္ေျပာဆိုပါတယ္။ ေက်ာင္းသားစစ္သည္ လူအုပ္ၾကီးကေတာ့ တိုင္းမႉးရဲ့စကားကို မနာခံဘဲ ဗဟိုကင္းကို ဆက္လက္ခ်ီတက္သြားပါတယ္။ တားလို့မရတဲ့အဆုံးမွာေတာ့ လက္နက္ကိုင္ စစ္သားတဦးက ေသနတ္ကို မိုးေပၚေထာင္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ အလယ္ပိုင္းတိုင္း စစ္ဌာနခ်ုပ္တိုင္းမႉး (မနၲေလးတိုင္းမႉး) ဗိုလ္ခ်ုပ္ရဲျမင့္က “မင္းတို့ေျပာစရာရွိရင္ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာၾက။ ေအာ္ဟစ္ျပီး ဆူညံဆူညံ မလုပ္ၾကနဲ့”လို့ ေျပာပါတယ္။

ေက်ာင္းသားစစ္သည္ေတြက ဖမ္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကို အခုခ်က္ခ်င္း ျပန္လႊတ္ေပးဖို့ တညီတညြတ္တည္း ေတာင္းဆိုၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားအုပ္ၾကီး ေတာင္းဆိုတဲ့အတြက္ ဖမ္းဆီးခံ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးရဲ့ကားနဲ့ သြားေခၚခိုင္းလိုက္ျပီး ျပန္လႊတ္ေပးလို္က္ပါတယ္။

ေနာက္တေန့ (၁၊ ၆၊ ၂၀၀၂) မနက္ ၇ နာရီမွာ တေက်ာင္းလုံး တန္းေပါင္းစီကြင္းကို အေရာက္သြားၾကရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ တပ္မေတာ္ ေလ့က်င့္ေရးအရာရွိခ်ုပ္ ဗိုလ္ခ်ုပ္ေက်ာ္၀င္း ေရာက္လာျပီး စကားေျပာပါတယ္။ သူစကားေျပာတဲ့ စင္ျမင့္ေဘးမွာ သူနဲ့အတူပါလာတဲ့ စစ္သား တေယာက္က ဂ်စ္ကားေပၚကေန ေက်ာင္းသားေတြဘက္ကို ပိြဳင့္ ၅ စက္ေသနတ္ငယ္နဲ့ ခ်ိန္ထားပါတယ္။ လက္နက္မဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ျခိမ္းေျခာက္တဲ့သေဘာပါ။

ဗိုလ္ခ်ုပ္ေက်ာ္၀င္းက “မေန့က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥနဲ့ ပတ္သက္ျပီး ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ မင္းတို့ေတြ ေက်ာင္းဆက္တက္ခ်င္ေသးလား” လို့ ေမးပါတယ္။ သူ့ရဲ့အေမးအဆုံးမွာ ေက်ာင္းသားစစ္သည္ေတြက တညီတညြတ္တည္း “မတက္ခ်င္ဘူး” လို့ ျပန္ေျဖလုိက္ၾကပါတယ္။ “ဒါဆိုရင္ စစ္တပ္ကေန ထြက္ခြင့္မေပးနိုင္ဘူး” လို့ ဗုိလ္ခ်ုပ္ေက်ာ္၀င္းက ေျပာပါတယ္။ “မေပးလည္း ထြက္မွာပဲ” လို ့ အျပန္အလွန္ ေျပာဆိုၾကပါတယ္။

ဆက္လက္ျပီး ဗိုလ္ခ်ုပ္ေက်ာ္၀င္းက “တကယ္လို့ မင္းတို့ေတြ အျပင္ေရာက္သြားရင္လည္း အျပင္တကၠသိုလ္ေတြကို ဆက္တက္လို့မရဘူး။ တက္ခဲ့ရင္လည္း အဲဒီသူေတြရဲ့ ဘြဲ့လက္မွတ္ေတြကို အသိအမွတ္မျပုဘူး” လို့ ဆက္ေျပာပါတယ္။

ေမလ ၃၁ ရက္ေန့ညေနပိုင္း ဆနၵျပေတာင္းဆိုမႈ ျဖစ္ျပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီေန့ ညပိုင္းမွာ စစ္တပ္တပ္ရင္းတရင္း MTC ေက်ာင္းကို လွ်ိဳ့၀ွက္အေစာင့္ ခ်ထားလိုက္ၾကပါတယ္။ စစ္တပ္ထဲမွာ သေဘာထားျပည့္၀ျပီး ပညာတတ္တဲ့ နိုင္ငံေကာင္းက်ုိးလိုလားတဲ့ စစ္အရာရွိမ်ား မ်ားစြာရွိပါတယ္။ MTC ေက်ာင္းမွာလည္း ပညာတတ္ျပီး သေဘာထားျပည့္၀တဲ့ အရာရွိမ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို့ဟာ အထက္အရာရွိက ေပးအပ္တဲ့ အမိန့္နဲ့တာ၀န္ကုိ မလြန္ဆန္နိုင္ၾကပါဘူး။

၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁ ရက္ စေနေန့မနက္ ၉ နာရီမွာ Main workshop အေရွ့ဘက္ခန္းမထဲမွာ စတုတၴႏွစ္ (အပတ္စဉ္ ၁) ေက်ာင္းသားေတြနဲ့ ဗိုလ္ခ်ုပ္ေက်ာ္၀င္းတို့ တံခါးပိတ္ ေတြ႕ဆုံၾကပါတယ္။ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္နဲ့ တတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသားေတြကို အမွတ္စဉ္အလိုက္ ေတြ႕ဆုံမယ္ဆိုတဲ့အတြက္ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္မယ့္ အခ်ိန္က္ိဳ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ ဇြန္လ ၆ ရက္ ၾကာသပေတးေန့မွာ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြနဲ့ ဗိုလ္ခ်ုပ္ေက်ာ္၀င္း ဒုတိယအၾကိမ္ ေတြ႕ဆုံၾကပါတယ္။

ဒီေတြ႕ဆုံျခင္းဟာ ေနာက္ဆုံးျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္္။ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြနဲ့ ေတြ႕ဆုံရမယ့္အလွည့္ မေရာက္လိုက္ေတာ့ပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ုပ္ေက်ာ္၀င္းက တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြကို ေတြ႕ဆံုျပီးေနာက္ ေလးငါးရက္အၾကာမွာ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသား အားလုံးကို အိမ္ျပန္ပို့လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေက်ာင္းသားအားလုံးကို “တပ္မေတာ္အက္ဥပေဒ ပုဒ္မ ၁၈ (၃) အရ တပ္မေတာ္မွ အျမဲတမ္း ထုတ္ပယ္ျခင္း” ဆိုျပီး ေက်ာင္းထုတ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ လႊတ္ေပးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကိုလည္း ေနာက္ေန့ကစျပီး တရက္ခ်င္း ညေနပိုင္းနဲ့ ညပိုင္းမွာ လာေရာက္ေခၚေဆာင္သြားပါတယ္။ အဲဒီေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေထာင္ဒဏ္ အနည္းဆုံး ၅ ႏွစ္ကစျပီး ၇ ႏွစ္၊ ၈ ႏွစ္၊ ၁၀ ႏွစ္၊ ၁၅ ႏွစ္၊ ၂၀ ႏွစ္အထိ အျပစ္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြကို ေက်ာင္းထုတ္ပစ္ရာမွာ ဆိုထားတဲ့ တပ္မေတာ္ အက္ဥပေဒ ပုဒ္မ ၁၈(၃) ဟာ “သတင္းထိမ္ခ်န္မႈ” ပုဒ္မပါ။ ပုန္ကန္ဖုိ့ အစီအစဉ္ရွိတာ သိလ်က္နဲ့ သတင္းမေပးခဲ့တဲ့အတြက္ အဲဒီပုဒ္မ တပ္လိုက္တာပါ။ တနည္းေျပာရရင္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ လႈပ္ရွားမႈကို စစ္ပုန္ကန္မႈတခုလို ့ သတ္မွတ္လိုက္ျခင္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာတပ္မေတာ္သမိုင္းတေလွ်ာက္မွာ အၾကီးအက်ယ္ စစ္ပုန္ကန္မႈကို တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္က စတင္လိုက္တာလို ့ ေျပာနိုင္ပါတယ္။

ဒီလို စစ္ပုန္ကန္မႈေျမာက္ေအာင္ လႈပ္ရွားခဲ့တာမ်ုိး မရွိခဲ့ဖူးတဲ့အတြက္ ဗိုလ္ခ်ုပ္မႉးၾကီးနဲ့ စစ္တပ္တခုလုံး တုန္လႈပ္သြားခဲ့ပါတယ္။ တပ္မေတာ္ နည္းပညာေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားေတြကို စစ္တပ္ထဲဆက္ထားရင္ တျခား တပ္ရင္းေတြရွိ အရာရွိစစ္သားေတြကို စည္းရုံးျပီး ေတာ္လွန္ပုန္ကန္လာမွာကို အေတာ္စိုးရိမ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ပဲ စစ္တပ္ကေန ထြက္ခြင့္ေပးလိုက္တာပါ။

အမ်ားအက်ုိးအတြက္ ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္က ေက်ာင္းသားစစ္သည္ေခါင္းေဆာင္ အေယာက္ ၆၀ ေက်ာ္ကို တရားရံုးျပင္ပမွာ မ်က္ကြယ္ အမိန့္ခ်မွတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီသူေတြဟာ အခုထက္တိုင္ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ့ နယ္အက်ဉ္းေထာင္ေတြမွာ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ က်ခံေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။

“မနၲေလးေထာင္ထဲမွာေတာ့ အျမင့္ဆုံေထာင္ခ်လို္က္တယ္။ ဘယ္ႏွႏွစ္ခ်လည္းေတာ့ မသိဘူး။ အမွန္ဆုိရင္ သူတုိ့ရဲ့ တရားစီရင္မႈက မွ်တမႈ မရွိဘူးလုိ့ ယူဆတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတုိ့ ဘယ္လုိပဲေပးေပး က်ေနာ္တုိ့မွာ ျငင္းဆန္ပုိင္ခြင့္ မရွိေတာ့ဘူး။ သူတုိ့အေနနဲ့ တဖက္သတ္ တရားစီရင္ေရးတခုလို့ က်ေနာ္တုိ့ ယူဆတယ္။ တေယာက္နဲ့တေယာက္ ျမင္ခြင့္ေတြ႕ခြင့္ မရွိဘူး။ ဟုိဘက္ခန္းနဲ့ ဒီဘက္ခန္း လွမ္းျပီးစကားေအာ္ေျပာခြင့္ မရွိဘူး။ က်ေနာ္တုိ့ကို အေဆာင္ထဲမွာပဲ တုိက္ခန္းထဲမွာပဲ အခ်ိန္ျပည့္ပိတ္ထားတယ္။ အျပင္ေလာကကို မေျပာနဲ့ က်ေနာ္တုိ့ေနတဲ့ တုိက္ေရွ့မွာ ျမက္ပင္ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ့အေနနဲ့ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ မရဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘယ္ကိုေရာက္သြားလဲဆုိတာ က်ေနာ္တုိ့မသိနုိ္င္ဘူး။ မသိနုိင္ဘူးဆိုတာ သူတုိ့အေနနဲ့ သတင္းအစ ေဖ်ာက္လုိက္တဲ့ သေဘာေပါ့။”

ေနာက္ပိုင္းမွာ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ေက်ာင္းက ၀န္ထမ္း အားလုံးကို စစ္ဘက္ကေန အရပ္ဘက္ကို ေျပာင္းပစ္လိုက္ပါတယ္။ ေမျမို့ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ေက်ာင္းကိုလည္း ပိတ္ပစ္လိုက္ျပီး ေက်ာင္း အေဆာက္အဦေတြကို စစ္တကၠသိုလ္ စာစစ္ဌာန ၂ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲလိုက္ပါတယ္။