ကုမၼဏီတုိင္း အျမတ္အစြန္းကုိပဲ အာရုံမစုိက္သင့္ပါ (ဘုန္းေက်ာ္-ၾသစေတ်းလ်)

၂ဝ၁၂-ခုႏွစ္ေရာက္လာေတာ့ ေရႊေၾကာအသစ္ေတြ ့ဖုိ ့ကုိ အင္မတန္ခက္လာတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေခတ္မွီနည္းပညာေတြနဲ ့တူးတဲ့လူေတြမ်ားလာလုိ ့ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေလာက္က အေျခအေနနဲ ့ အခု အေျခအေနမတူေတာ့ပါဘူး။ သယံဇာတေတြကုန္လာေနၿပီ။

ေရႊေစ်းကလည္း မက်တဲ့အျပင္ တရိပ္ရိပ္နဲ ့တက္လာတယ္။ ကုန္ေစ်းႏႈံးကလည္း ႀကီးလာေတာ့ အရင္ကေလာက္ ေရႊတူးတဲ့ကုမၼဏီေတြ မျမတ္ေတာ့ဘူး။ ေတြ ့ၿပီးသားေရႊေၾကာေတြကို တူးတာကလည္း ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ကုန္သြားမွာဆုိေတာ့ ေရႊေၾကာအသစ္အသစ္ေတြကုိ ကုမၼဏီေတြက အၿပိဳင္အဆုိင္ရွာလာပါေတာ့တယ္။

ေရႊတူးတဲ့ ကုမၼဏီႀကီးေတြမွာ ကမၻာပတ္ၿပီး ေရႊရွာဖို ့အတြက္ သီးသန္ ့ဖြဲ ့ထားတဲ့ ဌာနရွိတယ္။ The Growth and International Project Team လုိ ့ေခၚတယ္။ သူတုိ ့အလုပ္က နယ္လွည့္ၿပီး ေရႊေၾကာျဖစ္ႏုိင္ေျခကုိ လုိက္ၿပီး ရွာတယ္။

ပထမဆုံး သူတုိ ့အေနနဲ ့ရုံးခန္းထဲမွာထုိင္ၿပီး ကမၻာေပၚကႏုိင္ငံေတြထဲကေန ေရႊထြက္မ်ားႏုိင္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြကုိ ေရြးခ်ယ္တယ္။  အဂၤလိပ္လုိကေတာ့ Global View of the Macro Geological Picture  on high level targeting လုိ ့ေခၚပါတယ္။

ဘာနည္းပညာကုိသုံးလဲဆုိေတာ့ Global Business Area Rating (GBar) ဆုိတဲ့နည္းပညာပါ။ ဒါကေတာ့ ေရႊထြက္မ်ားတဲ့ႏုိင္ငံေတြကုိ ရုံးခန္းထဲကေန ေျမပုံဆြဲတဲ့အတက္ပညာပါ။ ဥပမာ အေမရိကန္ကပိုင္တဲ့လန္းက္ ဆဲဗင္းလုိ ဆက္တလိုက္နဲ ့ေလ့လာသလုိ အျခားေနာက္ဆုံးေပၚနည္းပညာေတြနဲ ့လည္းေလ့လာတယ္။ ကုမၼဏီႀကီးေတြက ဘယ္ေနရာမွာ Ore Body လုိ ့ေခၚတဲ့ ေရႊေၾကာရွိလဲဆုိတာကုိ လူကုိယ္တုိင္မသြားခင္ကတည္းက အၾကမ္းဖ်င္းသိပါတယ္။

တကယ္လုိ ့ေရႊထြက္ေကာင္းတဲ့ေနရာကို ေတြ ့ရင္ သူတုိ ့အေနနဲ ့တုိက္ရုိက္ရွာေဖြေရးဆင္းပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ စက္ယႏၱယားအကူအညီနဲ ့ Samples ေကာက္တယ္။ တူးဖုိ ့အထိကုိ အဆင့္ဆင့္ေက်ာ္ျဖတ္ရတယ္။ ေရႊေၾကာႀကီးရင္ ႀကီးသလုိ ေလးငါးႏွစ္အထိ ရွာေဖြေရးလုပ္ရတယ္။

တကယ္လုိ ့ေရႊအထြက္ႏႈံးေကာင္းတာကို ေတြ ့ရင္ ကုန္က်စရိတ္နဲ ့အျမတ္ဘယ္ေလာက္ရမလဲဆုိတာကို တြက္ခ်က္ရတယ္။ Resources Geologist ဆုိတ့ဲပညာရွင္က သူ ့ရဲ  ့အဓိကအလုပ္ျဖစ္တဲ့ အျမတ္နဲ ့အရႈံးကို မတူးခင္ကတည္းက တြက္ၿပီးသားပါ။ ဥပမာ က်ေနာ္တုိ ့ကုမၼဏီဆုိရင္ Rules of 2s ဆိုတဲ့ ေပၚလစီကို က်င့္သုံးတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေရႊေတြ ့ၿပီဆုိရင္ သုံးေလးတန္ေလာက္ကုိ စိတ္မဝင္စားပါဘူး။

ေရႊေအာင္စႏွစ္သန္းအနည္းဆုံးရွိရမယ္။ တႏွစ္ကုိ ေရႊေအာင္စ ႏွစ္သိန္းထြက္ရမယ္။ ဒိထက္နည္းရင္ က်ေနာ္တုိ ့စိတ္မဝင္စားပါဘူး။

ျမန္မာျပည္မွာ တစ္ပိုင္တႏုိင္တူးတဲ့ လူေတြရွိတယ္။ ဒါကုိ အဂၤလိပ္လုိ ့ေခၚရင္ Artisanal and Small-scale Mining (ASM) လုိ ့ေခၚတယ္။ ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ ဒီလုိလူေတြအမ်ားႀကီးပါ။ မိရုိးဖလာလုပ္စားတယ္လုိ ့လည္း ဆုိလုိ ့ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဆင္းရဲတဲ့ႏုိင္ငံေတြနဲ ့ဖြံ ့ၿဖိဴးဆဲႏုိင္ငံေတြမွာ ပုိၿပီးေတြ ့ရတယ္။

The World Gold Council  က တစ္ပုိင္တႏိုင္လုပ္ငန္းလုပ္တဲ့လူေတြဟာ သန္း ၈ဝ ကေန သန္းတစ္ရာအထိ ရွိမယ္လုိ ့ခန္ ့မွန္းတယ္။ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္လာၿပီး ဆုိရင္ ဒီလုိအလုပ္ကုိလုပ္ၾကတယ္။ အာရွမွာအမ်ားဆုံးပဲ။ 
ကမၻာ့ေရႊထုတ္လုပ္မႈ ့ရဲ  ့ ၁ဝ ရာခုိင္ႏႈံးကို တစ္ပုိင္တႏုိင္တူးတဲ့လူေတြက ထုတ္လုပ္ေပးတယ္။ က်န္တဲ့ ၉ဝ ကုိေတာ့ ကုမၼဏီႀကီးေတြက ထုတ္ေပးတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကုမၼဏီႀကီးေတြနဲ ့အဲဒိလုိ လူေတြၾကားမွာ ျပသနာရွိတယ္။ ဘယ္လုိ ျပသာနာလဲဆုိေတာ့ လက္နဲ ့တူးတဲ့လူေတြက ေရႊရွိမဲ့ေနရာကို သိတယ္။ သူတုိ ့ သိတာကုိ ကုမၼဏီႀကီးေတြက ေလ့လာရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒိေနရာ အႀကီးအက်ယ္တူးၾကပါတယ္။

ဒီလုိဆုိေတာ့ လက္နဲ ့တူးတဲ့လူေတြ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါနဲ ့ကုမၼဏီေတြကုိ ျပသာနာရွာေရာပဲ။ အင္ဒုိနီးရွား၊ ဂါနာ၊ ပီရႈး စတဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာ ခုတ္ၾကသတ္ၾကတဲ့အထိျဖစ္ဘူးတဲ့ ဥပမာေတြရွိတယ္။ ေသလုိက္တဲ့လူေတြကလည္း မနည္းဘူး။

ဒီလုိမျဖစ္ေအာင္ ဂုဏ္သိကၡာရွိတဲ့ ကုမၼဏီႀကီးေတြက သူတုိ ့အတြက္လည္း စဥ္းစားေပးတယ္။ စီစဥ္ေပးတယ္။ ဘယ္လုိစီစဥ္ေပးလဲဆုိေတာ့ ကုမၼဏီပုိင္တဲ့ ေနရာမွာ လက္နဲ ့တူးတဲ့လူေတြအတြက္ သီးသန္ ့ေနရာ သတ္မွတ္ေပးတယ္။ တူးတဲ့လူေတြအေနနဲ ့စည္းကမ္းကို သတ္မွတ္ေပးတယ္။ ဒီလုိမွ မလုပ္ရင္ ျဖစ္သလုိတူးၾကေရာပဲ။ တကယ္လုိ ့သာ ေနရာသီးသန္ ့မလုပ္ေပးထားရင္ ကုမၼဏီနဲ ့အဲဒိလူေတြအၾကားမွာ အႀကီးက်ယ္ျပသနာတက္ႏုိင္သလုိ သူတုိ ့လည္း ဘာနဲ ့ထမင္းစားမလဲ။ ဆုိေတာ့ ႏွစ္ဘက္လုံးအတြက္ မွ်မွ်တတစဥ္းစားေပးရတယ္။

ဂါနာႏုိင္ငံမွာ ျဖစ္ခဲ့တုန္းကဆုိရင္ ေၾကာက္စရာအင္မတန္ေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္တုိ ့ကုမၼဏီတူးေနတဲ့ ပုိင္နက္ထဲကုိ ေဒသခံေတြက အတင္းအဓမၼ ဝင္ၿပီးတူးတယ္။ လူေပါင္း ၂၅ဝဝ ေလာက္ရွိတယ္။

ေမာင္းထုတ္လည္း မရဘူး။ ေနာက္ဆုံး စစ္တပ္ကုိ ေခၚတဲ့အထိျဖစ္လာေရာ။ တခ်ိဳ  ့ဆုိရင္ မုိင္းထဲမွာေတာင္ အပင္ေတြ စိုက္ပ်ဴိးစားတဲ့အထိျဖစ္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံး ေဒသခံေတြနဲ ့ကုမၼဏီၾကားမွာ အေပးယူလုပ္ရသလုိ ဂါနာအစုိးရရဲ  ့အမိန္ ့ကိုလည္း နာခံရတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူတို ့အတြက္ သီးသန္ ့ေနရာကုိ တူးဖုိ ့အတြက္ စီစဥ္ေပးရပါတယ္။

မုိင္းတူးတဲ့အခါမွာ သဘာဝပါတ္ဝန္းက်င္အျပင္ လူမႈ ့ဘဝေတြကုိ ထိခုိက္ေစတယ္။ ဒီလုိမျဖစ္ေအာင္ ကုမၼဏီေတြအေနနဲ ့စဥ္းစားရတယ္။ ႏွစ္ဘက္လုံးအတြက္ အက်ဴိးအျမတ္ရွိမွ လုပ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကုမၼဏီေတြက အထူးတာဝန္ယူၾကရတယ္။ တာဝန္မယူႏုိင္ဘူး မယူခ်င္ဘူးဆုိရင္ မတူးရဘူးလုိ ့ ၾသစေတ်းလ်ႏုိင္ငံ မုိင္းဥပေဒက အတိအလင္းျပဌာန္းထားသလုိ က်ဴးလြန္ခဲ့ရင္လည္းလုံးဝကို အေရးယူူတယ္။ ေလွ်ာက္လႊာတင္ကတည္းက ေဒၚလာ သန္းနဲ ့ခ်ီၿပီး အေပါင္တင္ထားရတယ္။ က်ေနာ္တုိ ့ကုမၼဏီက ၂၅-သန္းတင္ရတယ္။ အစုိးရရဲ  ့ဥပေဒကုိ မလုိက္နာရင္ အဲဒိေငြဆုံးပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ မလႈပ္ရဲဘူး။

မိုင္းတူးရင္ ေျမရွင္းရတယ္။ ေျမတူးရတယ္။ သစ္ပင္ေတြခုတ္လဲရတယ္။ မုိင္းေၾကာင့္ ေျမေအာက္ေရကအစ ေျမေပၚေရအထိ ညစ္ညမ္းမႈေတြ ရွိတယ္။ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ေတြအျပင္ ရြာေတြကုိလည္း ထိခိုက္ေစတယ္။ ကုမၼဏီကေတာ့ ေရႊလုိခ်င္လုိ ့ေရႊတူးတာ ျပသနာမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လုိမ်ဴိး အထက္ကေျပာတဲ့ ေျမေရေလလူစတဲ့ အရာကုိ မထိေအာင္ စီမံခန္ ့ခြဲမလဲ။

ပီရူးႏုိင္ငံမွာ ကုမၼဏီရဲ  ့ေရႊတူးေဖာ္ေရးမုိင္းရွိတယ္။ မုိင္းပတ္လည္မွာ ေဒသခံရြာေပါင္းမ်ားစြာလည္း ရွိေတာ့ ကုမၼဏီနဲ ့သူတုိ ့ရဲ  ့ဆက္ဆံေရးေျပလည္ေစဖုိ ့၊ သူတုိ ့လုိအပ္ခ်က္ေတြကိုလည္း ျဖည့္ဆည္းေပးရတယ္။

ပီရူးအစုိးရက ဘယ္လုိ ဥေပဒရွိလည္းေတာ့ မသိဘူး။ သုိ ့ေသာ္ က်ေနာ္တုိ ့ေပၚလစီက သူတုိ ့ရဲ  ့ အခက္အခဲကိုလည္းေျဖရွင္းေပးရမယ္လုိ ့ျပဌာန္းထားတယ္။ ဒါကုိ ဝန္ထမ္းတုိင္းလုံးဝ လုိက္နာၿပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကရတယ္။ ေဒသခံေတြအတြက္ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ အလုပ္အကုိင္ရရွိေရးနဲ ့စည္းပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ ႀကီးထြားလာေအာင္ကုိ အစီအစဥ္ေတြခ်မွတ္အေကာင္အထည္ေပးတယ္။ အဲဒိေဒသမွာ မုိင္းတူးေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြလုိတယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံကလုိ ကုမၼဏီေတြရဲ  ့အလုပ္သမားေတြအားလုံးက တရုတ္ႏုိင္ငံကတင္သြင္းလာသလုိမ်ဴိး လုပ္လုိ ့မရဘူး။ ရြာေတြကေန အလုပ္သမားေပါင္း ၁၂ဝဝ-ကိုအလုပ္ခန္ ့တယ္။ သူတုိ ့က မုိင္းလုပ္ငန္းဆုိင္ရာကၽြမ္းက်င္မႈမရွိတဲ့အျပင္ ဗဟုသုတလည္း အင္မတန္နည္းတယ္။ ႏုိင္ငံျခားက ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္ေတြကေန အဲဒိေဒသကအလုပ္သမားေတြကုိ လုပ္ငန္းခြင္ဆုိင္ရာ သင္တန္းေတြ၊ လက္ေတြ ့ေတြေပးတယ္။ ဥပမာ ဘူဒုိဇာေမာင္းနည္းပညာ၊ ေျမသည္စက္ေမာင္းနည္းပညာ၊ ပန္းရံပညာကစၿပီး မီးျပင္တဲ့ပညာအဆုံး သင္တန္းေတြကုိ အခ်ိန္ယူၿပီးသင္ေပးတယ္။ ဒါကုိ The Driect Area of Influnece (DAI) လုိ ့ေခၚတယ္။ သူတုိ ့လည္း ပညာနဲ ့အလုပ္ရသလုိ ကုမၼဏီအတြက္လည္း တြက္ေျခကိုက္တယ္။ ႏိုင္ငံျခားက ေစ်းႀကီးႀကီးေပးငွားရတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြအစား ေစ်းေပါတဲ့ေဒသခံေတြနဲ ့တင္ မုိင္းကလည္ပတ္လို ့ရေတာ့ ႏွစ္ဘတ္လုံးအတြက္ အဆင္ေျပတယ္။

ကုမၼဏီႀကီးတစ္ခုမွာ အနည္းဆုံးဝန္ထမ္းက ေထာင္ေက်ာ္ရွိတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဌာနေတြလည္းအေတာ္မ်ားတယ္။ အုိင္တီဌာကစလုိ ့ ဂ်ီအုိေလာ္ဂ်ီအထိ ဌာနေတြရွိေတာ့ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အခြင့္အလမ္းေကာင္းတယ္။ တကၠသုိလ္က ဘြဲ ့မရေသးခင္မွာ အလုပ္သင္အေနနဲ ့မုိင္းမွာ လာၿပီးလုပ္ၾကတယ္။ ေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသား အလုပ္က်ဴိးစားတဲ့ေက်ာင္းသားဆုိရင္ တစ္ခါတည္း အလုပ္ခန္ ့ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ အလုပ္ပါရပါတယ္။ ဒီလုိအခြင့္အလမ္းမ်ဴိးကုိ ကုမၼဏီက တစ္ႏွစ္မွာ အေယာက္ငါးဆယ္ေလာက္ တကၠသုိလ္ေတြနဲ ့ခ်ိတ္ထားၿပီး အခြင့္အလမ္းေပးေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာလုိ ဘြဲ ့ရအလုပ္လက္မဲ့ေတြမရွိႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အလုပ္မရရင္ေတာင္ အလုပ္အေတြ ့အႀကဳံနဲ ့ဘြဲ ့ရွိေတာ့ အျခားကုမၼဏီေတြမွာ အလုပ္ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါမ်ဴိးကုိ ျမန္မာျပည္က ကုမၼဏီေတြ လုပ္ၾကေစခ်င္တယ္။

 ေနာက္တစ္ခုက ပညာေတာ္သင္လႊတ္တဲ့ကိစၥပါ။ ကုမၼဏီကေန ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြက ကုမၼဏီေတြ နဲ ့ ဝန္ထမ္းခ်င္းလဲလွယ္တဲ့ အစီအစဥ္လုပ္ေပးတယ္။ ဥပမာ က်ေနာ္တုိ ့ဌာနက ဂ်ီၾသေလာဂ်စ္ေတြ ဖင္လန္ ဖိလစ္ပုိင္နဲ ့ေတာင္အာဖရိႏုိင္ငံက မုိင္းေတြမွာ သြားၿပီး အလုပ္အေတြ ့အႀကံဳယူရတယ္။ သူတုိ ့ဆီက ဝန္ထမ္းလည္း ၾသစေတ်းလ်က က်ေနာ္တုိ ့မုိင္းမွာလာၿပီး ေလ့လာတယ္။ ဒါမွ ပညာခ်င္းဖလွယ္ႏုိင္မွာပါ။ ဝန္ထမ္းေတြရဲ  ့အရည္အေသြးလည္း အၿမဲတုိးတက္ေနတယ္။ တႏွစ္မွာေလးငါးေျခာက္လတစ္ခါ သင္တန္းတက္ရတယ္။ ပညာနဲ ့ေပၚလစီဆုိတာက အၿမဲတမ္း အသစ္ျဖစ္ေလ့ရွိေတာ့ ဒါေတြကုိ အမွီလုိက္ဖုိ ့ က သင္တန္းလုိတယ္။ ဒီလုိမွ မတက္ရင္ ဝန္ထမ္းအရည္အေသြးက ညံ့သထက္ည့ံလာၿပီး ကုမၼဏီလည္း ေဒဝါလီခံရမွာကုိ အရာရွိႀကီးေတြသိေတာ့ လုပ္ေပးပါတယ္။

ပီရႈးႏုိင္ငံမွာ ေဒသခံေတြေရာင္းတဲ့ ဆန္ဆီးဆား ငရုတ္ၾကက္သြန္ကစလုိ ့ ကုန္ၾကမ္းပစၥည္းေတြကိုလည္း က်ေနာ္တုိ ့ေပၚလစီအရ ဝယ္ရေတာ့ ရြာက စီးပြားေရးေကာင္းလာတယ္။ အဲဒိေဒသက အင္မတန္ေခါင္တဲ့အျပင္ အစုိးရကလည္း လက္လွမ္းမမွီဘူး။ ဒီေတာ့ ကုမၼဏီက ေက်ာင္းေတြဖြင့္တယ္။ ေဆးေပးခန္းေတြေဆာက္တယ္။ ေဆးရုံေတြေဆာက္ေပးတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရင္ သူနာျပဳေတြကအစ ေဆးမႈးေတြအဆုံး ကုမၼဏီကေန ေငြကုန္ၿပီး သင္တန္းေပးတယ္။ သင္တန္းဆင္းေတြက သူတုိ ့ရြာေတြမွာ ျပန္လုပ္ၾကေတာ့ အက်ဴိးရွိျပန္တယ္။

မုိင္းစဖြင့္တုန္းက ေဒသခံေတြက ကုမၼဏီကုိ အရမ္းဆန္ ့က်င္တယ္။ အခုေတာ့ သူတုိ ့ဆန္ ့က်င္ဖုိ ့ ေနေနသာသာ ကုမၼဏီက အဲဒိေဒသကေနထြက္မွာကို အရမ္းေၾကာက္ေနၿပီ။  ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူတုိ ့စီးပြားျဖစ္ေနၿပီဆုိေတာ့ ကုမၼဏီမွ မရွိရင္ ဒုကၡျဖစ္ေတာ့မွာကို ႀကိဳသိတယ္။

 ေရႊမိုင္းက ေရကို အရမ္းသုံးရတယ္။ ေရနဲ ့ဆင္ႏုိက္လုိ ့ေခၚတဲ့ ဓာတုပစၥည္းကုိ ေရာစပ္ၿပီးမွ ေရႊကိုေက်ာက္သားကေန ထုတ္ယူလုိ ့ရတယ္။ အင္မတန္ႀကီးတဲ့မုိင္းတင္မဟုတ္ဘူး လက္နဲ ့တူးတဲ့လူေတြလည္း ဒါကုိပဲသုံးရတယ္လုိ ့ထင္တယ္။ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြမွာေရႊက်င္ေတာ့ အဲဒိ ဆင္ႏုိက္အရည္က ေခ်ာင္းထဲစီးဝင္တယ္။ ဒါကို လူနဲ ့ငါးကေသာက္ေတာ့ ေရာဂါရေရာ။ အပင္လည္း အဆိပ္သင့္တယ္။ ေရႊေအာင္စ သန္းနဲ ့ခ်ီၿပီးထုတ္တဲ့ ကုမၼဏီဟာဒီကိစၥကို ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုင္တြယ္ရတယ္။ တစ္ခ်က္ကေလးလြဲတာနဲ ့ေဘးနားက ရြာေတြ ဒုကၡျဖစ္ေရာပဲ။

ပီရႈးမွာ ေရႊမုိင္းစဖြင့္ေတာ့ ရြာေတြက သူတုိ ့ေခ်ာင္းေတြ ညစ္ပတ္ကုန္ၿပီဆုိၿပီဆင္ေျခေပးတယ္။ ကန္ ့ကြက္တယ္။ ေနာက္ဆုံး က်ေနာ္တုိ ့ကဘယ္လုိ စဥ္းစားရလဲဆုိေတာ့ Open Transparency ကုိ က်င့္သုံးလာရတယ္။

သူတို ့ယုံေအာင္လုပ္တဲ့နည္းလမ္းက အားလုံးပြင့္လင္းမွ ရမယ္။ ဒါနဲ ့မင္းတုိ ့ရြာေတြက ကုိယ္စားလွယ္ေရြး။ ၿပီးရင္ အဲဒိလူေတြနဲ ့ေရသန္ ့ရွင္းေရးကုိ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ပညာရွင္ေတြနဲ ့တြဲေပးၿပီး ျမစ္ေခ်ာင္းေတြမွာ ေရစစ္တမ္း ေကာက္တယ္။ ေျခာက္လ တစ္ခါေကာက္တယ္။ ေခတ္မွီစက္ေတြနဲ ့စစ္တယ္။

ဒါတင္မဟုတ္ေသးဘူး။ External Audit လုိေခၚတဲ့ အျပင္က အစုိးရအသိအမွတ္ျပဳ လက္မွတ္ရ ေရအရည္အေသြးကုိ စစ္တဲ့ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္ေတြက ေျခာက္လတစ္ခါပုံမွန္ျပန္စစ္တယ္။ ရလာတဲ့ ရလာဒ္ကုိ လူထုကုိ အသိေပးတယ္။ တကယ္လုိ ့ေရမသန္ ့တာေတြ ့ရင္ မုိင္းကုိ ျပန္ၿပီ ဒိထက္ေကာင္းတဲ့စီမံခန္ ့ခြဲမႈ ့နဲ ့စိစစ္ျပန္တယ္။ ေနာက္ဆုံး လူထုကလည္း လက္ခံလာတယ္။ သူတုိ ့ထင္္တာေတြ မွားေနတယ္လုိ ့ေျပာတယ္။ တခ်ဴိ  ့ေသာ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္နဲ ့လူအခြင့္အေရးလႈပ္ရွားသူေတြက ပထမဆုံးသူတုိ ့အထင္ ေခ်ာင္းေတြျမစ္ေတြက ညစ္ညမ္းေနၿပီဆုိၿပီးကန္ပိန္းလုပ္ထားတာကုိ ျပန္ရုပ္သိမ္းတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ Company တုိင္း Open Transparency က ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ အင္မတန္ကုိ အေရးႀကီးတယ္။

ေရႊက်င္ဖုိ ့အတြက္ မုိင္းထဲမွာ တြင္းအႀကီးႀကီးကိုတူးရတယ္။ မုိင္းက ညစ္ညမ္းေရေတြကုိ အဲဒိတြင္းထဲကုိ စြန္ ့ထုတ္တယ္။ တြင္းေအာက္မွာ ေရမစိမ့္ႏုိင္တဲ့ တာလပတ္ကုိ ခံထားေတာ့ ညစ္ညမ္းေရက ေျမေအာက္ေရအထိ စိမ့္မဝင္ႏုိင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေရကုိ Recycling လုပ္တယ္။ ပုိတဲ့ေရကုိ ေဘးနားက ရြာေတြမွာ လယ္ယာစုိက္ပ်ဳိးႏုိင္ေအာင္ ျဖန္ ့ျဖဴးေပးတယ္။ ဒီလိုပုံစံနဲ ့ဆင္ႏုိက္အႏၱရာယ္ကေန ကာကြယ္ေပးထားေတာ့ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြထဲအထိ ေရညစ္ေတြက မေရာက္ေတာ့ဘူး။

ေနာက္တစ္ခုက မည္သည့္မုိင္းမဆုိ စက္ယႏၱယားေတြနဲ ့တူးေတာ့ ဆီေခ်းအေလအလြင့္ေတြက ေျမေပၚကုိက်တယ္။ ဒီဟာေတြကုိ Hydrocarbon လုိ ့ေခၚတယ္။ ဓာတ္ဆီ၊ ဒီဇယ္နဲ ့အင္ဂ်င္၀ုိင္ေတြကုိ ဆုိလုိတာပါ။ ဒီလုိမျဖစ္ေအာင္ ဝန္ထမ္းတုိင္းကုိ သင္တမ္းေပးတယ္။ ဒါကုိ Spills Training လုိ ့ေခၚတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေထာက္အကူပစၥည္းေတြကို ပ့ံပုိေပးတယ္။ ဥပမာ အင္ဂ်င္၀ုိင္က ေျမေပၚကုိက်လာရင္ စုပ္ထုတ္တဲ့ ေဖာ့ျပားေတြကုိ အရံသင့္ထားေပးထားတယ္။ ဆီေဂ်းေတြက ေျမေပၚကုိ က်ရင္ ေျမေအာက္ေရထဲအထိ စိမ့္ဝင္ႏုိင္တယ္။ လူေတြက ဒီေရကိုေသာက္မိရင္ ေရာဂါရတယ္။ မုိင္းတုိင္းမွာ ဒီကိစၥက အႏၱရာယ္အႀကီးဆုံးပဲ။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ကားေတြက အမ်ားႀကီးကုိး။ ဒါကုိမွ စီမံခန္ ့ခြဲမႈေကာင္းေကာင္းမလုပ္ႏုိင္ရင္ မည္သည့္ သယံဇာတမွ မရွာတာအေကာင္းဆုံးပဲ။

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေတြ ့ေနရတဲ့ မုိင္းေတြအားလုံးလုိလုိက က်ေနာ္လုပ္ေနတဲ့ ကုမၼဏီနဲ ့ဆုိ၊ ဆီနဲ ့ေရလုိ အင္မတန္ကြာပါတယ္။ ေနရာတုိင္းလုိလုိမွာ အင္အားေတြျဖည့္ဖုိ ့လုိေနတယ္။
ဒါကေတာ့နည္းပညာအပါအဝင္ စဥ္းစားပုံစဥ္းစားနည္းပါ။

အျမတ္လုိခ်င္တာတစ္ခုတည္းနဲ ့မလုံေလာက္ဘူး။
Multi-National Company ႀကီးေတြက သူတုိ ့ရဲ  ့ဂုဏ္သိကၡာ (Good Reputation) ကို အထိမခံတဲ့အတြက္ သူတုိ ့ေတြဟာ စနစ္တက်လုပ္ပါတယ္။

က်ေနာ္အေနနဲ ့ဘာ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္လုပ္ေနတဲ့ကုမၼဏီကုိ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ သြင္းခ်င္လဲဆုိေတာ့ သူတုိ ့က စံျပ (Role Model) ျဖစ္လာၿပီး အျခားကုမၼဏီေတြလည္း အတုခုိးလာမယ္လုိ ့ လုံးဝယုံၾကည္လုိ ့ပါ။ အစုိးရရဲ  ့ စီမံခန္ ့ခြဲမႈကေတာ့ တပုိင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကုမၼဏီေတြကလည္း တဖက္တစ္လမ္းကေန လူထုအတြက္ တာဝန္ယူရတယ္။ ကူညီရတယ္။ ဒါကုိ Duty of Care လုိ ့ေခၚပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အျမတ္ေငြလည္းယူၾကပါ။

ကူလည္း ကူညီၾကပါလုိ ့ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ဘုန္းေက်ာ္
ၾသစေတ်းလ်
၂၁၊ ၇၊ ၁၂
အက္နယူးေရႊတူးေဖာ္ေရးမုိင္း (လင္းစတားရြာ)


--

Thanks for sending!!!

Phone Kyaw