အပိုင္း(၁) လႈိင္းသံမ်ားမွ စာလံုးမ်ားသို႔

Written by ခုိင္ထူး    Saturday, 09 June 2012 04:23

“ကၽြန္မ ေတာင္းပန္ပါတယ္ရွင္၊ ကၽြန္မ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေတာင္ဥကၠလာက မိေကာင္းဖခင္သားသမီးပါ။ မယံုရင္ ကၽြန္မတို႔မိသားစုဓါတ္ပံုကိုၾကည့္ပါ။ ကၽြန္မအခု ဒုကၡေရာက္လာလို႔ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မပါတဲ့ အတြက္ ေမာ္ေတာ္စီးခမေပးႏိုင္တာကို ခြင့္လႊတ္ပါရွင္”။   ရခုိင္ျပည္ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕မွ စစ္ေတြၿမိဳ႕သို႔ ထြက္ခြာလာလာေသာ ေမာ္ေတာ္ေပၚ၌ ေမာ္ေတာ္စီးခ ေတာင္းခံေနသူကို ငိုယိုေတာင္းပန္ေနသည့္ ရုပ္ရည္သနားကမားႏွင့္ ဗမာအမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ဦး၏ အျဖစ္ကို လြန္ခဲ့ေသာအႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္ ၀န္းက်င္က ကိုယ္တိုင္ျမင္ခဲ့ရသည္။   နံေဘးမွ ခရီးသည္ ရခိုင္အဘြားႀကီးတစ္ဦးက စပ္စုလိုက္သည္။ “သမီးက ဘယ္လိုျဖစ္လာလို႔လဲ?” “လူတစ္ဦးနဲ႔ ရန္ကုန္မွာ ခ်စ္ႀကိဳက္ၾကၿပီး ကၽြန္မသူနဲ႔လိုက္ေျပးခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ဇာတိက ရခိုင္ျပည္မွာသြား ေနမယ္၊ ေနာက္မွရန္ကုန္မွာ ျပန္လာေနၾကမယ္လို႔ေျပာေတာ့ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြကို ေရွာင္တိမ္းလိုတဲ့ကၽြန္မ အလြယ္တကူလက္ခံၿပီး ရခိုင္ျပည္ကိုလိုက္လာပါတယ္။   ကၽြန္မနဲ႔စႀကိဳက္ၾကတုန္းက သူ႔ကိုသူ ရခိုင္လူမ်ိဳး လို႔ေျပာထားခဲ့ေပမယ့္ ရခိုင္ေျမကိုစနင္းမိလိုက္တာနဲ႔ သူဟာ ကုလားလူမ်ိဳးသာျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မသိလိုက္ ရပါတယ္။ ကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့ကၽြန္မ ဘာတတ္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲ? မထူးေတာ့ဘူးလို႔ေျဖသိမ့္ၿပီး သူ႔မိဘ ေတြေနတဲ့ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕ထိ လိုက္လာပါတယ္။ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕အစြန္အဖ်ားက ကုလားရပ္ကြက္မွာ သက္ငယ္မိုးတဲသာသာ အိမ္ကို၀င္လိုက္တဲ့အခါ သူ႔မိသားစုေတြ တၿပံဳႀကီးက ႀကိဳေန ၾကပါတယ္။   ေနာက္မွသိရတာက သူ႔ရဲ႕အရင္မိန္းမနဲ႔ သူ႔ကေလးေတြလို႔ သိရပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ ရန္ကုန္ကို ျပန္ပို႔ေပးဖို႔ သူ႔ကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ ေတာင္းပန္ခဲ့တယ္။   သူက “ရန္ကုန္ကိုျပန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္မွာပါ၊ ရန္ကုန္မွာ ငါ့အလုပ္ေတြေကာင္းေနတာကိုလည္း နင္ သိတာပဲ၊ ဒီမွာဘာလို႔ အငတ္ခံေနရမလဲ။ ျပန္ဖို႔ကို ေန႔တိုင္းငါႀကိဳးစားေနတယ္။   မွတ္ပံုတင္လုပ္လို႔ရတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ရန္ကုန္ကိုျပန္ၾကမယ္။ အခုအမွတ္ပံုတင္ဌာနမွာ ရခိုင္အရာရွိ ရွိေနတုန္းမို႔လို႔ အခက္အခဲရွိ ေနတာပါ။ မၾကာခင္မွာ ဗမာအရာရွိ ေျပာင္းလာဖို႔ၾကားထားတယ္။   သူေရာက္လာလို႔ကေတာ့ ပိုက္ဆံ ဒီေန႔ ေပးရန္ နက္ျဖန္ မွတ္ပံုတင္ရမွာပဲ။ အခုရွီေနတဲ့ မွတ္ပံုတင္အရာရွိ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ျပင္းထန္တယ္။ ဘဂၤလား ေဒရွ္႕ဖက္ကမ္းကေန ၀င္ေရာက္လာၾကတဲ့ ငါတို႔ဘဂၤလီလူမ်ိဳးေတြကို ျမန္မာျပည္မွာ တရား၀င္ေနထိုင္ခြင့္ လံုး၀မေပးခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပိုက္ဆံေပးတာေတာင္ မွတ္ပံုတင္လုပ္မေပးဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အရင္ တစ္ေခါက္က ရန္ကုန္ကိုသြားတုန္းက သူမ်ားမွတ္ပံုတင္ကိုငွားရမ္းၿပီးသြားခဲ့တာ၊ သူအတင္းျပန္ေတာင္း ေနရံုမက မွတ္ပံုတင္လုပ္ရတာ အရမ္းလြယ္ေနတယ္ၾကားလို႔ အခုလိုျပန္လာတာ ကံဆိုးခ်င္ေတာ ရခိုင္ အရာရွိေျပာင္းလာတာနဲ႔ တိုက္ဆိုင္သြားတာပဲ”လို႔ေျပာၿပီး ကၽြန္မကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ေဖ်ာင္းခဲ့ပါတယ္။   ဒီလိုနဲ႔ ေစာင့္ေနလိုက္တာ ကေလးတစ္ေယာက္သာေမြးသြားတယ္။ ရန္ကုန္ကိုျပန္ပို႔မေပးဘူး၊ ကၽြန္မကို ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕ထဲကိုေတာင္ သြားလာခြင့္မေပးဘူး။ သက္ငယ္မိုးအိမ္ ႏြားေခ်းရံုနဲ႔ ေျမႀကီးကို ႏြားေခ်းနဲ႔ သမန္တလင္းကိုလုပ္ထားၿပီး ေမွာင္မဲေနတဲ့အိမ္မွာ သူ႔တို႔ရဲ႕ကို္ယ္နံ႔နဲ႔ မုန္ညင္းဆီနံ႔ေတြလည္း လႈိင္လို႔ ထမင္းကိုအတင္းမ်ိဳခ်စားေသာက္ေနရတဲ့ ဘ၀ငရဲကို လံုး၀မခံႏိုင္ေတာ့တာနဲ႔ ကေလးကိုပါပစ္ၿပီး အခုလိုထြက္ေျပးလာရတာပါ။   ခရီးသည္ ရခိုင္အဘြားႀကီးက “သမီးတို႔ေခတ္မွာ လင္ယူလြယ္လြန္းလို႔ ခုလိုျဖစ္ရတာ”။ ေနာက္ခရီး သည္အမ်ိဳးသမီးတဦးက “နင္ကရန္ကုန္သူျဖစ္ရဲ႕သားနဲ႔ ကိုယ္ယူမယ့္လူဟာ ရခိုင္လား၊ ကုလားလား ခြဲျခား မသိေအာင္ အေနရလား?။ ေနာက္အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစုက တေယာက္တေပါက္စီေျပာၾကသည္မွာ “ငါတို႔ ဒီခရီးကို အစုန္အဆန္သြားလာေနၾကတာ ဒီအျဖစ္မ်ိဳးေတြ႔ရေပါင္းမ်ားၿပီ၊ ကုလားေတြက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ရခိုင္လို႔ညာေျပာလိုက္ရံုနဲ႔ ယံုၾကတဲ့ဗမာမေလးေတြကို ငါအံ့ၾသလို႔မဆံုးဘူး”။   “ဒီကေလးမေလးက ကံေကာင္းေသးတယ္၊ တခ်ိဳ႕ဗမာမေလးေတြဆိုရင္ စစ္တေကာင္းၿမိဳ႕က ဖာတန္းမွာ ေရာင္းစားခံၾကရတာေတြ႔ဖူးတယ္”။   “ေပါက္တဲ့နဖူး မထူးေတာ့ပါဘူးလို႔ ဇာတ္ျမဳပ္ေနၾကတဲ့ ဗမာမေလးတခ်ိဳ႕ကို ေမာင္ေတာၿမိဳ႕နယ္က ရြာတခ်ိဳ႕မွာ ငါကိုယ္တိုင္ေတြ႔ဖူးတယ္”။   ဒါေတြဟာ ကုလားေတြက တခ်က္ခုတ္ေလးခ်က္ျပတ္လုပ္တဲ့ စီမံကိန္းႀကီးပဲ။ (၁)ဗမာမေလးကို ယူၿပီး ေကာင္မေလးရဲ႕ မိသားစုေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္းကတဆင့္ တရား၀င္မွတ္ပံုတင္ရေအာင္ ႀကိဳးပမ္း ၾကတယ္။ (၂)သူတို႔ဘာသာထဲကို အတင္း၀င္ခိုင္တယ္။ (၃) သူတို႔ရဲ႕စီးပြားေရးခ်ဲ႕ထြင္ဖို႔အတြက္ ဗမာ မေလးရဲ႕ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္းကို က်ားကန္ေဒါက္တိုင္အျဖစ္ အသံုးခ်တယ္။ (၄) ဗမာမိန္းခေလးကို ရယူႏိုင္တဲ့အတြက္ သူတို႔ရဲ႕အဖြဲ႔အစည္းေတြဆီက ဆုလဒ္ေတြရတယ္”။   ၁၉၉၇ ခုန္႔မွာ ေနာက္တေယာက္ေတြ႔ျပန္ၿပီ။ ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႕မွ ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕သို႔ ရခိုင္ရိုးမကို ျဖတ္ေက်ာ္၍ ေျပးေနသည့္ကားေပၚတြင္ျဖစ္သည္။   “ရခိုင္လူမ်ိဳးဆိုတာ ကိုယ့္တိုင္းရင္းသားျဖစ္ရံုမက ဗုဒၶဘာသာအခ်င္းခ်င္းျဖစ္ေနတာမို႔ သူနဲ႔လိုက္ ေျပးခဲ့တယ္။ ဒီကိုေရာက္မွ ကုလားျဖစ္ေနရံုမက ကၽြန္မကို သူတို႔ဘာသာထဲ၀င္ရမယ္ဆိုလို႔ ခုလိုထြက္ေျပး လာခဲ့တာပါ”ဟု ေတာင္ငူၿမိဳ႕သူ ကရင္မေလးတေယာက္၏ ရင္ဖြင့္သံကို ကိုယ္တိုင္ၾကားရေသာအခါ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤသို႔ျဖစ္ပ်က္ေနၾကသနည္း?   အေျဖကို ကၽြန္ေတာ္ရန္ကုသို႔ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္ခန္႔တြင္ စေရာက္လာမွ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ေတြ႔ရပါေတာ့ သည္။ မဂိုလမ္းကထမင္းဆိုင္တဆိုင္တြင္ ထမင္းစားေနတုန္း စားပြဲထိုးဗမာေလးက ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ ဘက္ရွိ စားပြဲထိုးျဖစ္ဟန္ရွိသူကို လွမ္းေနာက္လိုက္သည္။ “ေဟ့ေကာင္ ရခိုင္ ရန္ကုန္ေရာက္တာ ဘယ္ ေလာက္မွမၾကာေသးဘူး ေက်ာ္ဟိန္းစတိုင္လုပ္ေနတယ္၊ မင္းအလုပ္ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ရင္ ရခိုင္ျပည္ ကို ျပန္ပို႔ရလိမ့္မယ္”။ ေနာက္ေက်ာဘက္ကလူက “ရခိုင္ျပည္ကိုေတာ့ ျပန္မပို႔ပါနဲ႔ဗ်ာ ငရဲျပည္ကို ပို႔ရင္ပို႔ပါ” တဲ့။ ဘယ္လိုရခိုင္ပါလိမ့္? စိတ္၀င္စားစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ကုလားေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။ “မင္းဘယ္ဇာတိလဲ?”လို႔ ရခိုင္လိုေမးလိုက္တဲ့အခါ သူလံုး၀ နား မလည္ျဖစ္ေန၍ “ငါရခိုင္ပဲ မင္းဘယ္ၿမိဳ႕ကလဲ?ဟု ဗမာစကားႏွင့္ေမးလိုက္ေသာအခါမွ “ဘဂၤလားေဒ့ရွ္က ပါ”ဟု လႊတ္ကနဲေျပာမိၿပီး မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ကာ ထမင္းခ်က္ခန္းထဲသို႔ ၀င္သြားသည္။ ပင္လယ္မွပတ္၍ ၀င္လာေသာ ဘဂၤလီကုလားမ်ားသည္ပင္ ရခိုင္တုမ်ားအျဖစ္ တြင္က်ယ္ေနၾကပါလား။   ရခိုင္ျပည္တြင္ ရခိုင္စကားသည္ ၾကားခံစကားႀကီးျဖစ္သည္။ ရခိုင္ျပည္တြင္ေနထုိင္ေသာ လူမ်ိဳး တစ္စုနဲ႔တစ္စုဆက္ဆံေျပာဆုိရာတြင္ ၎ကုလားမ်ားႏွင့္ ခ်င္း၊ ၿမိဳ႕၊ ခမီ စသည္႔တုိင္းရင္းသားမ်ား ဆက္ဆံေျပာဆုိရာတြင္လည္းေကာင္း၊ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ တုိင္းရင္းမ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားေျပာဆုိ ဆက္ဆံရာတြင္ လည္းေကာင္း၊ ကုလားႏွင့္ဗမာ ဆက္ဆံေျပာဆုိရာတြင္လည္းေကာင္း၊ ရခုိင္စကားကုိ ၾကားခံဘာသာ စကားအျဖစ္ ေျပာဆုိၾကသည္။ လူငယ္ကုလားမ်ားမွာ ကုလားမိန္းခေလးမ်ားထက္ ရခုိင္စကားပုိမုိ ကြ်မ္းက်င္ၾကသည္။ ယခုေတြ႕ေနရေသာ စားပဲြထုိးကုလားေလးမွာ ရခုိင္စကားကုိနားမလည္ရုံမွ်မက ရခုိင္ျပည္မွ ၿမိဳ႕၊ ရြာ တစ္ခုခု၏အမည္ကုိ ေျပာဆုိလိမ္လည္ႏုိင္ျခင္းမရွိျခင္းမွာ သူေျပာသြားသကဲ့သုိ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္မွ တုိက္ရုိက္လားသူမ်ားမွ တစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္သည္။ ပုသိမ္ဘက္မွ စက္ေလွမ်ား ဘဂၤလားေဒ့ရွ္သုိ ဆန္ေမွာင္ခုိပုိ႔ၾကသည္။ ျပန္လာေသာအခါ စက္ေလွဝမ္းေခါင္ထဲ၌ ေဘထုပ္ႏွင့္ ေမွာင္ခုိပစၥည္းမ်ဳိးစုံတင္ကာ ကုန္းပတ္ေပၚမွ ဘဂၤလီကုလားမ်ားကုိ ေငြေၾကးရယူၿပီးတင္ေဆာင္လာၾက သည္။ သူတုိ႔ျမန္မာျပည္အႏွံ႔အျပားတြင္ ရခုိင္ေျမကုိမနင္းဖူးေသာ ‘ရခုိင္အတု’ မ်ားအျဖစ္တြင္က်ယ္ ေနၾကသည္။   ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ခန္႔က ကြ်န္ေတာ္ ရွမ္းျပည္ ရပ္ေစာက္ၿမိဳ႕သုိ႔ အလည္ေရာက္ခဲ့သည္။ “ရခုိင္ ေတြကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ၿမိဳ႕နားမွာ ရြာတည္ၿပီးေနထုိင္ၾကတယ္” ဟု တည္းခုိေနေသာေကာင္ေလးကေျပာ၍ လိုက္ပုိခုိင္းရာ “ဟုိမွာေတြ႔လား ဘုလုံးႀကီးနဲ႔ျမင္ေနရတာ ရခုိင္ဘုရားေက်ာင္းပဲ” ဟုလက္ညိွဳးထုိးျပသည္။ “အဲဒါရခုိင္မဟုတ္ဘူး၊ ကုလားကြ၊ ကုလားေတြ”။   ၁၉၈၅ ခုႏွစ္ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္ကလည္း ကဝၿမိဳ႕နယ္က အဘုိႀကီးတစ္ဦးက သူတုိ႔ရြာနားက ရြာလည္း ရခုိင္ရြာျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူတုိ႔ဘရားေက်ာင္းနဲ႔သူတုိ႔ ကုိးကြယ္ၾကေၾကာင္းေျပာရာ ကြ်န္ေတာ္က “ဘုႀကီးနဲ႔ဘုရားေက်ာင္းမဟုတ္ဘူးလား?” လုိ႔ တခါတည္း တန္းေမးလုိက္သည္။   ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္သားမ်ားအားလုံး ထုိအေၾကာင္းကုိသိထားၾကရန္ အေရးတႀကီး လုိအပ္ ေနျခင္းေၾကာင့္ စာေရးသား ထုတ္ေဝရန္ ကြ်န္ေတာ္ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ ရွိေနစဥ္ကပင္ ဆႏၵျဖစ္ခဲ့သည္။ သုိ႕ေသာ္ အမ်ားသိၾကသိအတုိင္း ကန္႔သတ္မႈေျမာက္မ်ားစြာရွိ၍ ဆႏၵမျပည္႔ဝခဲ့ေပ။   သုိ႔ႏွင့္ ယေန႔တုိင္ဆုိလွ်င္ ျမန္မာအမ်ဳိးေကာင္းသားသမီးမ်ား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ထိ အမ်ဳိးပ်က္၊ ဘာသာ ပ်က္၊ ဘ၀ပ်က္ရေသာ အေျခအေနသို႔ က်ေရာက္သြားရၿပီးျဖစ္မည္ကို ခန္႔မွန္းၾကည့္က ရင္ေလး မီသည္။ ဘြဲ႔ရ ပညာတတ္ ဆိုသူမ်ားပင္ ရခိုင္လူမ်ိဳးအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းမသိသည္က ပိဆိုးေန သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္မွ ဘြဲ႔ရကြန္ဖူးဆရာႀကီးတေယာက္က “မင္းတို႔ရခိုင္က ထား၀ယ္နဲ႔နီးနီးေလးပဲ လား?”တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသသြားသည္။    ၁၉၉၆ ခုႏွစ္တြင္ ဂ်ပန္သို႔ေရာက္ၿပီး ခ်ီးဘားခရိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ အတူတူလုပ္ေနသူ (Ms.c) ပညာတတ္ႀကီးတစ္ေယာက္က “ရခိုင္ဆိုတာ ေတာင္ေပၚသားပဲမဟုုတ္ဘူးလား”ဟု ေမးလိုက္ေသာအခါ ပို၍အံ့ၾသသြားခဲ့သည္။ ထိုသူသည္ ဗဟုသုတေခါင္းပါးသူလည္းမဟုတ္၊ ႏိုင္ငံတကာထုတ္အဂၤလိပ္စာအုပ္ မ်ားကို မ်က္ႏွာႏွင့္မခြာတမ္းဖတ္သည္။ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ကြန္ျမဳနစ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး လူထုဦးလွ၏သား စိုး၀င္းႏွင့္အတူတူ ေတာခိုရန္ႀကံစည္ဖူးသည္ဟုဆိုပါသည္။    ႏုိင္ငံတကာဗဟုသုတအထူးျပည့္စံုသူ တစ္ ေယာက္လည္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ရခိုင္လူမ်ိဳးအေၾကာင္းႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွမသိရွေပ။   ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ က်ဴတာလုပ္ခဲ့ဖူးသူ ပညာတတ္ႀကီးတဦးကလည္း “ဂ်ပန္ျပည္မွာ ရခိုင္ အသင္း စည္းစည္းလံုးလံုးရွိေနတာ သူတို႔ကလူနည္းစုတိုင္းရင္းသြားေတြျဖစ္ေနလို႔ပါ”ဟုဆိုျပန္သည္။ ထို႔အျပင္ ၁၉၈၁ ခုခန္႔ကလည္း မိတၳီလာၿမိဳ႕ ထမင္းဆိုင္တြင္ ရခိုင္လူမ်ိဳးကို ၾကားသာၾကားဖူးသည္ မျမင္ဖူးဖို႔ပါဟုဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစုကိုလာၾကည့္ေသာ ဗမာအဘြားႀကီးႏွစ္ဦး၏ အျဖစ္ကို ပင္မအံ့ၾသႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူတို႔ေမးျမန္းခဲ့တဲ့ေမးခြန္းေတြကေတာ့ နားထဲစြဲ၀င္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။    “မင္းတို႔ေတြ ဗမာျပည္ကိုေရာက္ေနတာ့ ပုဆိုးနဲ႔အက်ၤီနဲ႔၊ ရခိုင္ျပည္မွာက်ေတာ့ လံကြတ္တီးနဲ႔ေနၾကလား?”။   ဤသို႔ဤႏွယ္ ရခိုင္လူမ်ိဳးတို႔၏ ဘာသာစကား၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ သမိုင္း၊ စာေပတို႔ အေမွာင္ဖံုးခံေနၾက ရျခင္းကို ကုလားေတြက အခြင့္ေကာင္းယူကာ ရခိုင္တုလုပ္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကို၀ါးမ်ိဳရန္ အခြင့္ အခြင့္အေရး ႀကီးတစ္ခုျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေစာင္ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ီရန္ဆႏၵ ပိုမိုႀကီးမားလာပါေတာ့သည္။ သည္ၾကားထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရခိုင္အမ်ားစု အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနၾကေသာေနရာသို႔ ျမန္မာျပည္မွ ေရာက္ခါစက ရန္ကုန္သားတစ္ဦး၀င္ေရာက္လာရာ သူက“ရန္ကုန္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သိကၽြမ္းခင္မင္တဲ့ ရခိုင္ ေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ သူတို႔က ၀တ္သားမစားဘူး၊ အစၥလာမ္ဘာသာကို ကိုးကြယ္တယ္၊ အကိုတို႔ရခိုင္က ဘယ္လိုရခိုင္ေတြလဲ?”။    ကၽြန္ေတာ္တို႔ရခိုင္တစု ဘုရားတမိေအာင္ အံ့ၾသသြားၾကသည္။ ကုလားကရခုိင္ ျဖစ္ၿပီး ရခိုင္က ကုလားျဖစ္သြားရမည့္ အေျခအေနထိ က်ေရာက္ေနၿပီေလာ?ဟု အံ့ၾသတုန္လႈပ္မိၾကရ သည္။ ျမန္မာျပည္ထဲတြင္ ဘဂၤလီေခၚေတာကုလားမ်ားက ရခိုင္အျဖစ္တြင္က်ယ္ေနသကဲ့သို႔ ျပည္ပတြင္ လည္း ဘဂၤလီေခၚေတာကုလားမ်ားက “ရိုဟင္ဂ်ာလူမ်ိဳး”နာမည္လိမ္ဆိုင္းဘုတ္ကိုတင္၍ တြင္က်ယ္ေန သည္ကို ေတြ႔ျမင္ေနၾကရသည့္အခါ ရွင္းလင္းတင္ျပရန္ သမိုင္းေပးတာ၀န္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဂ်ပန္ ေရာက္ရခုိင္အမ်ိဳးသားမ်ားသာမက ႏိုင္ငံတကာေရာက္ ရခိုင္အမ်ိဳးသားမ်ား၏ ပခံုးေပၚတြင္ က်ေရာက္ လာေနေသာ သမိုင္းေပးတာ၀န္ႀကီးတခု ျဖစ္လာပါသည္။    ဤတာ၀န္ကို ရခုိင္အမ်ိဳးသားမ်ား ထမ္းေဆာင္ေနျခင္းသည္ ရခိုင္ျပည္၊ ရခိုင္လူမ်ိဳးမ်ား၏ အက်ိဳး စီးပြားသာမက ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ား၏အက်ိဳးႏွင့္ တိုက္ရိုက္ဆက္စပ္ေနသည္။ အေရွ႕ ေတာင္အာရွ ႏိုင္ငံမ်ား၏အက်ိဳးႏွင့္လည္း ဆက္စပ္ေနေပသည္။ ႏုိင္ငံတကာမွလည္း သင္ခန္းစာယူႏိုင္ရန္ ျဖစ္သည္။ ရခုိင္အေၾကာင္းကိုသိရွိရန္အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ “ရခိုင္ျပည္နယ္”ဟူ၍ ယေန႔ေဘာင္ခတ္ကန္႔ သတ္ထားေသာ နယ္ေျမက်ဥ္းက်ဥ္းၾကပ္ၾကပ္ကေလးအေၾကာင္းကို ေဖၚျပေပးရံုႏွင့္ မလံုေလာက္ပါ။   ေရွးေခတ္ရခုိင္ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးတစ္ခုလံုး ယခုသံုးပိုင္းကြဲ၍ သံုးႏိုင္ငံစလံုး၌ ရခုိင္ႏွင့္ရခိုင္မ်ိဳးႏြယ္စုမ်ား အားလံုး ယေန႔ထိေနထိုင္လွ်က္ရွိေၾကာင္း၊ ထိုရခိုင္မ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားအားလံုး၏ အေၾကာင္းအရာကိုေဖာ္ျပမွသာ ရခိုင္အေၾကာင္းကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု သိရွိႏုိင္ၾကပါလိမ့္မည္။   ဥပမာ- ၁၆၆၆ ခုႏွစ္အထိ ရခုိင္ႏုိင္ငံေတာ္၏ နယ္ေျမတစ္ခုျဖစ္ေသာ ဘဂၤလားေဒ့ခ်္ႏုိင္ငံ စစ္တေကာင္းေဒသ၌ ၁၇၈၂ ခုႏွစ္ထိ ဘဂၤလီကုလားဦးေရ ၃% သာရွိေသးေၾကာင္း၊ အဂၤလိပ္တုိ႕ေကာက္ယူခ့ဲေသာသန္းေခါင္စာရင္းကုိ စာရႈသူမ်ားေတြ႔ျမင္သိရွိရလွ်င္ ယေန႔ဘဂၤလီေခၚေတာကုလားမ်ားက မိမိတုိ႔ကုိယ္မိမိတုိ႔ ႏွစ္တေထာင္ခန္႕ကပင္ ရခုိင္ျပည္နယ္၌ ေနထုိင္လာၾကေသာရုိဟင္ဂ်ာလူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္သည္ဟု လိမ္လည္ေနျခင္းကုိလည္းေကာင္၊ ယင္းဘဂၤလီေခၚေတာကုလားမ်ား လူဦးေရအသားစီးရမႈလက္နက္ျဖင့္ မၾကာခင္ျမန္မာႏိုင္ငံ တစ္ခုလုံးကုိဝါးမ်ိဳးလာေတာ့မည့္ အႏၱရာယ္ကုိလည္းေကာင္း၊ စာရႈသူမ်ားျမင္သာထင္သာရွိလာၾကလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာင္လင့္ပါသည္။    ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤ “ ဘဂၤလားေအာ္လႈိင္းသံ” စာေစာင္တြင္ ဘဂၤလားေအာ္အေရွ႕ဘက္ႏွင့္ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္ကမ္းကုိ ရုိက္ပုတ္ေနေသာ လႈိင္းသံမ်ားကုိ ေဖၚျပေပးထားရုံသာမက တျခားဖတ္စရာမွတ္စရာမ်ားကုိပါ ထည့္သြင္းေဖၚျပလုိက္ရပါသည္။
Last Updated ( Saturday, 09 June 2012 04:49 )