ဗမာစစ္သားမ်ား သခၤန္းစာယူရန္

 (က) ဆူပူမႈလား?၊ ခုခံမႈလား?

 

ကုလား-ရခိုင္ အဓိကရုန္းကို အျမစ္ျပတ္ေျဖရွင္းရန္ BIA ေခၚ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္က အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားၾကသည္။

အဓိကရုန္းတြင္ ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ေသာ ရခိုင္အမ်ိဳးသား ဦးသိန္းေက်ာ္ေအာင္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ယတို႔အား မင္းျပားၿမိဳ႕၌္ ဖမ္းဆီးလိုက္သည္။ ရခိုင္ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ ဦးဘံုေပါက္သာေက်ာ္တို႔က ေတာင္းပန္ညႇိႏႈိင္း၍ အသက္ခ်မ္းသာေပးခဲ့သည္။

ၿမိဳ႕ေဟာင္းၿမိဳ႕ (ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕)သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေဆြးေႏြးညႇိႏိႈင္းရန္ရွိသျဖင့္ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕သို႔ လိုက္လာခဲ့ရန္ ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ ဦးထြန္းလွေအာင္က လာေတြ႔သည္။

ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕ နန္းရာကုန္းေပၚရွိ BIA စခန္းတြင္ ဦးထြန္းလွေအာင္ကို ေခၚထားသည္မွာ သံုးရက္ရွိၿပီ။ ဤရက္မ်ားအတြင္း ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕နယ္တခုလံုး ေက်းရြာမ်ားသို႔ ေမာင္းခတ္၍ေၾကျငာသည္။ BIA ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ရန္ေအာင္ (ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္) တရားေဟာမည္ျဖစ္၍ တအိမ္တစ္ေယာက္က် မလာမေနရ ၿမိဳ႕ေဟာင္းၿမိဳ႕ ေဘာလံုးကြင္းသို႔ လာရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း။

ေဘာလံုးကြင္းတြင္ စုေ၀းေရာက္ရွိေနေသာ လူထုပရိသတ္ႀကီးက ဗိုလ္ရန္ေအာင္ ဆင္းလာႏိုးႏွင့္ နန္းေတာ္ကုန္း၏ ေတာင္ဘက္ေလွကားကို တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ ၾကည့္ေနၾကသည္။

မေမွ်ာ္လင့္ေသာျမင္ကြင္း ေပၚလာေသာအခါ ပရိသတ္တခုလံုး “ဟင္” “ဟယ္”ျဖစ္သြားၿပီး ပထမ အ့ံၾသတႀကီး ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။ ေနာက္သတိ၀င္လာေသာအခါ ထျပန္ရန္ႀကိဳးစားၾကသည္။ တဦးတေယာက္မွ် ျပန္သြား၍ မရႏိုင္ေတာ့၊ စစ္သားမ်ားက ထြက္ေပါက္အားလံုးကို ပိတ္ထားၾကၿပီ၊ ပရိသတ္ကို ေသနတ္ျဖင့္ ခ်ိန္ရြယ္၍ ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ေနရန္ ညႊန္ၾကားသည္။

ေနာက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္၍ ေခၚလာေသာ ဦးထြန္းလွေအာင္ကို ကားစင္တင္လိုက္ၾကသည္။ ဗိုလ္ရန္ေအာင္၏ မိန္႔ခြန္းမွာ တိုတိုတုတ္တုတ္။ အဂၤလိပ္အဆုတ္၊ ဂ်ပန္အတက္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကင္းမဲ့ေနခ်ိန္ ကုလား-ရခိုင္ လူမ်ိဳးေရးအဓိကရုန္းကိုဖန္တီး၍ ဆိုးသြမ္းခဲ့သူ ဦးထြန္းလွေအာင္အား စံနမူနာျပသည့္အေနျဖင့္ လူထုေရွ႕တြင္ပင္ သတ္ျဖတ္မည္။ လူမ်ိဳးေရးအဓိကရုန္းကို ဖန္တီးတိုက္ခိုက္သူမ်ား ဦးထြန္းလွေအာင္ကဲ့သို႔ ေသရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း။

ဦးထြန္းလွေအာင္ကို ေနာက္ဆံုးအခြင့္အေရးေပးသည့္အေနျဖင့္ ေတာင္းဆိုခြင့္ေပးရာ၊ ဘုန္းႀကီးတပါးကို အလွဴအဒါန္းျပဳလုပ္လိုေၾကာင္းႏွင့္ ရခိုင္လူထုကို တရား တနာရီေဟာခြင့္ျပဳရန္ ေတာင္းဆိုသည္။ ဗိုလ္ရန္ေအာင္က ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။

အနီးဆံုး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္တပါးအား ပင့္လာၾကသည္။ ခါးတြင္လိပ္၍ ယူေဆာင္လာေသာ ပိုက္ဆံအနည္းငယ္ကို စစ္သားမ်ားအား ဦးထြန္းလွေအာင္က ထုတ္ယူေစၿပီး ဆရာေတာ္အား ကပ္လိုက္သည္။

ငယ္စဥ္ကပင္ အလွဴေရစက္ လက္ႏွင့္မကြာ ႀကီးစြာျပဳက်င့္ ေနထိုင္လာခဲ့ပါသည္။ ယခုအလွဴသည္  တပည့္ေတာ္၏ ေနာက္ဆံုးအလွဴျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ နည္းပါးေသာ္လည္း လက္ခံေတာ္မူပါဘုရားဟု လက္အုပ္ခ်ီ မကန္ေတာ့ႏိုင္ေသာ္လည္း ပါးစပ္ျဖင့္ ကန္ေတာ့လိုက္သည္။

ၿပီးသည္ႏွင့္ တရားစေဟာေတာ့သည္။ ရခိုင္လူမ်ိဳးတို႔၏ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ခဲ့ေသာ သမိုင္းကို အတိုခ်ဳပ္ ေဟာေျပာသည္။ ကုလား-ရခိုင္အဓိကရုန္း ျဖစ္ေပၚလာပံု၊ ယိုင္သည္ရြာေစ်းရွိ မိမိႏွင့္ရခိုင္မ်ား စုဖြဲ႔၍  ေရာင္းခ်ေနေသာ အသင္းပိုင္ဆိုင္ခန္းကို ကုလားမ်ားက ၀ါဦးလျပည့္ေန႔ ဥပုဒ္လာေစာင့္ေနၾကေသာ အခ်ိန္တြင္ ဆိုင္ကိုေဖါက္၀င္၍ ဆိုင္ရွိပစၥည္းမ်ားကို ဖ်က္ဆီးျပျခင္းျဖင့္ ရခိုင္မ်ားကို ရန္စလာပံု၊ ယိုင္သည္ကုလားရြာတြင္ အဂၤလိပ္စစ္တပ္မွ ေနာက္ခ်န္တပ္သား ရာဂ်ပုတ္ ကုလားစစ္သားမ်ား ေရာက္ရွိေန၍ ကုလားမ်ားဖက္မွ ၀င္တိုက္ခဲ့ပံု၊ မိမိတို႔ဘက္မွ ၿဗိတိသွ်တပ္ေျပး ကရင္ရဲေဘာ္အနည္းငယ္က ၀င္တိုက္ခဲ့ပံု၊ ေနာက္ဆံုး ရခိုင္တြင္ ယခင္ကပင္ ေနထိုင္လာခဲ့ေသာ ဌာေနကုလားမ်ားကိုယ္က ကုလားႏွင့္ရခိုင္ ပဋိပကၡျဖစ္ရျခင္းသည္ ေနာက္မွ၀င္လာေသာ ကုလားမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ရသည္ဟု အသစ္၀င္လာေသာ ကုလားမ်ားကို ေမာင္းထုတ္ၾကပံု၊ လူသစ္ကုလားမ်ား အေနျဖင့္လည္း ေအးေအးေဆးေဆး ကိုယ့္ျပည္ကိုကိုယ္ ျပန္လိုလွ်င္ ျပန္ခြင့္ျပဳခဲ့ရံုသာမက ခရီးလမ္းတြင္ အႏၱရာယ္ မက်ေရာက္ႏိုင္ေစရန္ ရေသ့ေတာင္ၿမိဳ႕နယ္အထိ မိမိတို႔က တာ၀န္ယူ ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့ပံု၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစျပဳလာေသာ အေျခအေနတြင္ BIA တပ္ မိမိတို႔ရြာမ်ားသို႔ ေရာက္လာၿပီး ၿမိဳ႕ေဟာင္းတြင္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးရန္ ဖိတ္ေခၚခဲ့ပံု၊ အဟုတ္ေဆြးေႏြးမည္ထင္သျဖင့္ မိမိဖာသာမိမိ လိုက္လာခဲ့ပံု၊ ေနာက္ဆံုး ယခုအေျခအေနမ်ားသို႔ ေရာက္ရပံု၊ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္မ်ားျဖစ္ေသာ ကရင္စစ္သားကေလးမ်ားကပင္ အေရးႀကီး ေသြးနီးစကားႏွင့္အညီ ရခိုင္မ်ားဘက္မွ ကာကြယ္ေပးခဲ့ျခင္းေၾကာင့္၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားျဖစ္ေသာ ဗမာမ်ားက မိမိအား ဤသို႔လုပ္ႀကံလိမ့္မည္ဟု အိပ္မက္ပင္ မမက္ခဲ့ပံု၊ ဗမာကို ယံုၾကည္ခဲ့သျဖင့္ ရခိုင္ျပည္ႀကီး ေပ်ာက္ဆံုးသြားကာ ရခိုင္လူမ်ိဳး ေျခာက္သိန္းေက်ာ္ အသတ္ခံခဲ့ရသည္ကိုပင္ သခၤန္းစာမယူခဲ့ေသာ မိမိသည္ ယခု အသက္ဆံုးရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ့္ကို သတ္ျဖတ္ျခင္းသည္ ၁၇၈၄-ခုႏွစ္ ရခိုင္ျပည္ကို ဗမာက်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္စဥ္က သတ္ျဖတ္မႈ၏ ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္သည္။ ေနာင္လာေနာက္သား ရခိုင္မ်ားတို႔ ဗမာကိုမယံုၾကည္ၾကဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ျဖစ္ရပ္ကို သခၤန္းစာယူႏိုင္ၾကလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ေသရက်ိဳးနပ္သည္။ အစဥ္အဆက္ဆက္ေသာ ရခိုင္အာဇာနည္မ်ားကဲ့သို႔ပင္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ၀ံ့စြာ အေသခံသြားမည္။ ဗမာမ်ားဂတိေဖါက္ဖ်က္ သစၥာပ်က္ခဲ့သည္မွာ သမိုင္းတြင္ အႀကိမ္မ်ားစြာရွိခဲ့ၿပီ၊ ရခိုင္ျပည္ ဆံုးရံႈးခဲ့ရသည္မွာလည္း ဗမာဘုရင္ေမာင္၀ိုင္းက ဂတိဖ်က္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အေနာက္ဘက္ မ်က္ႏွာစာတြင္ ကုလားရန္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခုခံကာကြယ္ေနရေသာ ရခိုင္ႏိုင္ငံသည္ တျဖည္းျဖည္း အင္အားခ်ိနည္းလာသည္၊ တိုင္းျပည္အင္အား ခ်ိနည္းမႈေၾကာင့္ ဗဟိုထိန္းခ်ဳပ္မႈ ပ်က္စီးလုလုျဖစ္ၿပီး ေဒသအသီးသီး သူတလူငါတမင္း ျဖစ္ေနခ်ိန္ လူမ်ိဳးျခား၊ ဘာသာျခားမ်ား၏ လက္ေအာက္ က်ေရာက္မသြားေစရန္ ဗမာဘုရင္ေမာင္၀ိုင္းအား ထိန္းသိမ္းေပးရန္ စစ္ပန္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ရခိုင္ျပည္ကိုေရာက္သည္ႏွင့္ ဂတိဖ်က္ၿပီး ရခိုင္ထီးနန္းကိုၿဖိဳဖ်က္၊ ရခိုင္မ်ားကို မ်ိဳးျဖဳတ္ သတ္ျဖတ္ေတာ့သည္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္မွ်သတ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ ကေလးသူငယ္မ်ားကို ဘယ္မွ်သတ္ခဲ့သည္၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မ်ားကို ဘယ္ေနရာမွာ သတ္ခဲ့သည္ စသည္ျဖင့္ ေနရာေဒသ၊ အေရအတြက္ အတိအက်ႏွင့္ ရက္စက္မႈအေပါင္း သရဖူေဆာင္းခဲ့သည္ကို သတ္နည္း သတ္ဟန္မ်ားကအစ ေဟာေျပာေနရာ ခြင့္ျပဳထားေသာအခ်ိန္ တနာရီေစ့ေအာင္ပင္ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့၊ အနာေပၚ တုတ္က်၍ ေဒါသ အမ်က္ထြက္ေနေသာ ဗိုလ္ရန္ေအာင္က စစ္သားမ်ားကို စစ္ေရးျပရန္အမိန္႔ေပးသည္။

စစ္သားမ်ား ကားစင္ႏွင့္ လူထုအၾကားတြင္ ဘယ္ညာ၊ဘယ္ညာေအာ္၍ စစ္ေရးျပၾကၿပီးသည္ႏွင့္ က်ားထိုးရန္ ဗိုလ္ရန္ေအာင္က အမိန္႔ေပးသည္။

ဦးထြန္းလွေအာင္ ရင္၀ကို စစ္သားတစ္ဦးက လွံစြပ္ျဖင့္ အားကုန္ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ဦးထြန္းလွေအာင္ တရားေဟာမပ်က္။

ေနာက္တစ္ခ်က္ထိုးသည္၊ ေသြး၀တ္ရံုလႊမ္းၿခံဳထားေသာ ဦးထြန္းလွေအာင္သည္ တရား ေဟာေကာင္းဆဲ။

သံုးခ်က္ေျမာက္ထပ္ထိုးရန္ အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။ ထိုသံုးခ်က္ေျမာက္တြင္ “ထြန္းလွေအာင္ဆိုတာ လူေသသြားေပမဲ့၊ ရခိုင္သမိုင္းမွာ နာမည္မေသႏိုင္ေတာ့”ဟု အသံကုန္ေအာ္ေျပာၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္က် ၿငိမ္သက္သြားသည္။

မၿငိမ္ႏိုင္သူက ဗိုလ္ရန္ေအာင္။ နတ္ပူးသလို တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။ လူထုဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အားမတန္၍ မာန္ေလွ်ာ့ကာ အံႀကိတ္ခံေနၾကေသာ ရခိုင္သားမ်ားႏွင့္၊ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ေပြ႔ဖက္၍ ေခါင္းမေဖၚႏိုင္ေအာင္ ငိုေၾကြးေနၾကေသာ ရခိုင္အမ်ိဳးသမီးမ်ား။ သည္ၾကားထဲ BIA တပ္ထဲမွ ရခိုင္ရဲေဘာ္အမ်ားစုက လက္နက္မ်ားကိုအပ္၊ ယူနီေဖါင္းကိုပင္ ခ်က္ခ်င္းခၽြတ္ေပးၿပီး တပ္မွထြက္သြားၾကသည္။

ကုလားမ်ားကို တိုက္ခိုက္ခဲ့၍ ဆိုးသြမ္းယုတ္မာသူအျဖစ္ မိမိက စံနမူနာျပ သတ္ျဖတ္ခဲ့ေသာ္လည္း အသတ္ခံရသူက မိမိအား လူယုတ္မာႀကီးအျဖစ္ ပံုေဖၚသြားခဲ့ၿပီ။ လွံစြပ္ႏွင့္ထိုးေနသည္ကို အပ္ဖ်ားႏွင့္ ထိုးသေလာက္ပင္ နာၾကင္မႈကိုမျပပဲ ေသသည္အထိ မိမိအား အာခံသြားခဲ့သည္။

ညေန ၿမိဳ႕လူႀကီးမ်ားႏွင့္ေတြ႔ခ်ိန္တြင္ မိမိလက္လြန္သြားေၾကာင္း ဗိုလ္ရန္ေအာင္က ၀န္ခံလိုက္သည္။

 

(ခ) ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလား?၊ င/ရဲလား?

 

ၿဗိတိသွ်စစ္တပ္ နတ္ျမစ္အေနာက္ဘက္ျခမ္းထိ ဆုတ္ခြာသြားၿပီးေနာက္ မိမိတို႔၏ ေရွ႕ကာအတားအဆီးအျဖစ္ ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္ေတာနယ္မွ ကုလားမ်ားကို အေပ်ာ္ထမ္းတပ္မ်ားဖြဲ႔စည္း၍ လက္နက္မ်ား တပ္ဆင္ေပးထားခဲ့သည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ေရွ႕တိုးလာေသာ ဂ်ပန္တပ္မ်ားကို ေထာက္လွမ္းရန္ႏွင့္ ေႏွာင့္ယွက္ဟန္႔တား တိုက္ခိုက္ရန္ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ ကုလားမ်ားသည္ ဂ်ပန္ကိုမတိုက္၊ ဂ်ပန္ေရာက္မလာမီကပင္ ယင္းေဒသရွိ ရခိုင္မ်ားကို အျပတ္ရွင္းေတာ့သည္။ ေမာင္ေတာတနယ္လံုး ရခိုင္မ်ား ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းကုန္ၿပီး ဘူးသီးေတာင္ကို ၀ိုင္းရံ၍ အားစမ္းတိုက္ခိုက္ေနၾကသည္။ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕တြင္ ၿဗိတိသွ်အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အၾကြင္းအက်န္ ရခိုင္ပုလိပ္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ဘူးသီးေတာင္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားက ၿမိဳ႕ကိုမဆုတ္မနစ္ ခုခံေနၾကသည္။

ထိုအခ်ိန္ ဗိုလ္ရန္ေအာင္ ေခါင္းေဆာင္ေသာ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ BIA က ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕ကို ေသနတ္တစ္ခ်က္မေဖါက္ရပဲ သိမ္းပိုက္လိုက္သည္။ ဘူးသီးေတာင္ ဘဏ္တိုက္မွ ေငြသိန္းေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ကို သိမ္းယူလိုက္သည္။ ရခိုင္ပုလိပ္မ်ားႏွင့္ ဘူးသီးေတာင္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားထံမွ ေသနတ္အလက္ ႏွစ္ရာကိုလည္း သိမ္းယူလိုက္သည္။

မိမိတို႔ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္မွ လံုၿခံဳေရးတာ၀န္ ယူထားလိုက္ၿပီျဖစ္ျခင္းေၾကာင္း ရခိုင္လူမ်ိဳးမ်ားလက္ထဲတြင္ ေသနတ္လက္နက္ ထားရွိရန္ မလိုေတာ့၊ ကုလားမ်ားႏွင့္ျဖစ္ပြားေနေသာ လူမ်ိဳးေရးအဓိကရုန္းကို မိမိတို႔က ညႇိႏိႈင္းေျဖရွင္းေပးမည္။

ကုလားမ်ားကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကမ္းလွမ္းလိုက္သည္။ ကုလားမ်ားက ေဆြးေႏြးညႇိႏႈိင္းရန္ ကိုယ္စားလွယ္လႊတ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုသည္။ BIA မွ ဗိုလ္ရန္ေနာင္ႏွင့္ ဗိုလ္မ်ိဳးညြန္႔ႏွစ္ဦးတို႔ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ လႊတ္လိုက္သည္။

ကုလားမ်ားက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မေဆြးေႏြးမီ ထမင္းစားပြဲႀကီး ျပင္ဆင္ထားသည္။ ထမင္းစား၀ိုင္းတြင္ ေသနတ္ကို ေဘးတြင္ခ်၍ BIA ကိုယ္စားလွယ္ႏွစ္ဦး ၀င္ထိုင္လိုက္ၾကသည္ႏွင့္ ေနာက္ဘက္မွ ကုလားမ်ားက ဖမ္းခ်ဳပ္၊ အျပင္ဆြဲထုတ္ကာ လည္ပင္းကိုလွီးျဖတ္၍ ဟာလာလုပ္လိုက္ၾကသည္။

ဧရာမထမင္းစားပြဲႀကီးကို မိမိတို႔အတြက္ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ႀကိဳဆိုမႈဟု ထင္မွတ္ခဲ့ေသာ BIA ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီးႏွစ္ဦး ျမင္သာျမင္ရ မစားခဲ့ရပဲ၊ ကိုယ္တိုင္က ယဇ္ေကာင္ဘ၀ က်ေရာက္သြားသည္။ ထမင္းစားပြဲႀကီးကား ကုလားမ်ားအတြက္ ေအာင္ေသေအာင္သား စားေတာ္ပြဲႀကီးတခုသာ။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဗိသုကာႀကီး ဗိုလ္ရန္ေအာင္ (ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္) သည္ မည္သို႔မွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။

ကုလားမ်ား၏ စစ္ေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားက ပို၍ျပင္းထန္လာသည္။ သည္ၾကားထဲ အဂၤလိပ္ ဒီ၀ီဇံတပ္မႀကီး ခ်ီတက္လာၿပီဟု ကုလားမ်ားက လုပ္ႀကံ သတင္းလႊင့္ၾကရာ BIA ဗမာစစ္သားမ်ား ဆုတ္ခြာခ်င္လာၾကသည္။ ဦးဘံုေပါက္သာေက်ာ္ အစရွိေသာ ရခိုင္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ကုလား လက္နက္ကိုင္မ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဂၤလိပ္တပ္ မဟုတ္ေၾကာင္း မည္သို႔ပင္ နားခ်ေစကာမူ ေသြးပ်က္ေနေသာ ဗမာစစ္သားမ်ားက ဆုတ္ခြာရန္သာ ေျပာလာၾကသည္။

“ပရိုဂရက္” (Progress) သေဘၤာေပၚတြင္ စစ္သားအားလံုး တက္ေရာက္ၿပီးခါမွ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ ဆုတ္ခြာမည္ကို ဘူးသီးေတာင္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား သိသြားၾကသည္။

မေနရဲၾကေတာ့။ အဓိကရုန္းကို ကာကြယ္ေပးမည္ဆိုေသာ BIA စစ္သားမ်ားပင္ ဆုတ္ေျပးေနၾကၿပီ။ လူမ်ိဳးေရးအဓိကရုန္း ဆက္မျဖစ္ရန္ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ မိမိတို႔၏ လက္နက္မ်ားကိုလည္း သိမ္းယူသြားၾကေသးသည္။

အတူလိုက္ပါရန္ ဘူးသီးေတာင္ ၿမိဳ႕သူ၊ ၿမိဳ႕သားမ်ား စုၿပံဳဆင္းလာၾကသည္။ စစ္သားမ်ား၏ “ပရိုဂရက္”သေဘၤာေပၚသို႔ တက္ရန္ တားဆီးခံရေသာအခါ၊ စက္ပ်က္ေနေသာ “ မင္း၀” သေဘၤာကို ဆြဲယူေပးရန္ ေတာင္းပန္ၾကသည္။ ဗိုလ္ရန္ေအာင္က သေဘာတူ၍ “မင္း၀” သေဘၤာသို႔ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား မဆန္႔မၿပဲတက္ၾကသည္။

ႀကိဳးျဖင့္ဆြဲလွ်က္ ထြက္လာသည္။ ျမဳတ္လု ျမဳတ္ခ်င္ ျဖစ္ေနေသာ  “မင္း၀” သေဘၤာေပၚတြင္ ေၾကာက္အား လန္႔အားႏွင့္ လူးလြန္႔ေနၾကရာ သေဘၤာေစာင္းလာသည္။ မိမိတို႔၏ သေဘၤာပါ နစ္ျမဳတ္သြားမည္ကို စိုးရိမ္လာေသာ ဗိုလ္ရန္ေအာင္က ႀကိဳးျဖတ္ရန္ အမိန္႔ေပးလိုက္၍ ဆြဲထားေသာႀကိဳးကို ျဖတ္ပစ္လိုက္သည္ႏွင့္ “မင္း၀”နစ္ျမဳတ္ရေတာ့သည္။

ကယ္ပါ၊ ကူပါ တစာစာ ေအာ္ေနၾကေသာ ဘူးသီးေတာင္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သား ေလးရာေက်ာ္အား ေမယုျမစ္က ၀ါးမ်ိဳေနသည္ကို မသိက်ိဳးကၽြမ္ စြန္႔ခြာလွ်က္ ဗိုလ္ရန္ေအာင္၏သေဘၤာ စစ္ေတြသို႔ ဆက္လက္ထြက္ခြာသြားသည္။

ကုလား-ရခိုင္ အဓိကရုန္းကို ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ လုပ္ေပးမည့္ ကယ္တင္ရွင္ႀကီး ဗိုလ္ရန္ေအာင္ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္မေကာင္း ခံစားရသည္ဟုဆို၏။

စစ္ေတြၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ၿပီး မၾကာမီ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕ကို ကုလားမ်ား အလံုးအရင္းျဖင့္ တိုက္ေနၿပီဟူေသာ သတင္းစကားေၾကာင့္ ရခိုင္ရဲေဘာ္မ်ား၏ ေတာင္းဆိုခ်က္အရ BIA တပ္စုတစ္စုကို စက္ေလွတစ္စီးျဖင့္ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕သို႔ လႊတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ မရေတာ့။ လမ္းခုလပ္ ခြဆံုရြာေရာက္သည့္ႏွင့္ ကုလားမ်ားက ကမ္းမွလွမ္းပစ္၍ စက္ေလွျမဳပ္ၿပီး အားလံုးေသကုန္သည္။

ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕၏ ေနာက္ဆံုးအေျခအေနကို ေအာက္ပါမိသားစုတစ္ခု၏ ျဖစ္ရပ္က ပံုေပၚေစလိမ့္မည္။

ကုလားမ်ား ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ၀င္လာၿပီ။ ေလွေပၚတက္၍ ထြက္ေျပးၾကသည္။ မိမိတို႔ အိမ္ႀကီးအား ကုလားမ်ားက မီးရိႈ႕လိုက္သည္ကို ျမင္ေနရသည္။ ကုလားေလွမ်ား ၀ဲယာညႇပ္၍ လာေနၾကသည္။ တဘက္ကမ္းသို႔ ဦးတည္ေလွာ္ခတ္သြားရာ ကမ္းေပၚမွာ ကုလားေပါင္းမ်ားစြာ ဘြားခနဲေပၚလာသည္။ ဓါးကို ေထာင္ျပေနၾကသည္။ “လာခဲ့၊ လာခဲ့ ႏြားလွီးသလို လွီးမည္”ဟု ေျပာင္ျပေနၾကသည္။

ညီမျဖစ္သူက “ေမာင္ႀကီး ကၽြန္မ ကုလားမယားအျဖစ္ မခံႏိုင္၊ ကၽြန္မဂုတ္ကို ဓါးျဖင့္ခုတ္၍ အယင္သတ္ေပးပါ”ဟု ေတာင္းပန္ေနသည္။

အမႀကီးကလည္း “ငါလည္း ကုလားမယားအျဖစ္ မခံႏိုင္၊ ငါ့ကိုပါသတ္ေပးပါ”ဟု ေတာင္းဆိုလာသည္။ အေမႏွင့္ အဘြားတို႔ကလည္း “ကုလားလက္ထဲ ဠင္းတဆြဲသလို အေသမခံႏိုင္၊ ငါတို႔ကိုလည္း အယင္ခုတ္သတ္လိုက္”ဟု ေတာင္းဆိုလာသည္။

ေမာင္ႀကီးႏွင့္ ေမာင္ေလးတို႔က “ညီမႏွင့္ အမကိုေတာ့ ခုတ္သတ္မည္၊ အေမႏွင့္ အဘြားကိုေတာ့ လက္မတင္ေကာင္း၍ မသတ္ႏိုင္”ဟုေျပာေသာ္လည္း၊ မိခင္က “ငါ့သားတို႔ကို ငါတို႔ခြင့္ျပဳသည္၊ ခြင့္လႊတ္သည္၊ ငါတို႔ကို သတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ကုလားယုတ္မ်ားကို ေသႏိုင္သမွ် မ်ားမ်ားေသေအာင္ ခုတ္ၿပီး မင္းတို႔လည္း မလြတ္ႏိုင္လွ်င္ အေသခံၾကေလာ။ ဤတိရစၦာန္မ်ားလက္ထဲမွာ အသက္ရွင္လွ်က္ျဖင့္ လံုး၀ အဖမ္းမခံၾကေလႏွင့္။”

 

(ဂ) စကားခ်ပ္

 

(၁) ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ ဗိုလ္ရန္ေအာင္သည္ ဦးထြန္းလွေအာင္ကို သတ္ျဖတ္ခဲ့မႈ၊ ဘူးသီးေတာင္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားကို ေသေစခဲ့မႈ ၀ဠ္ေၾကြးေၾကာင့္ထင္သည္၊ ၁၉၆၇-ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၆-ရက္ေန႔၌ ဗကပ (ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ) ၏ ျဖဳတ္ထုတ္သတ္ စီမံကိန္းတြင္ ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံလိုက္ရသည္။

ဗကပ ဗဟိုစခန္းတြင္ ဗုိလ္ရန္ေအာင္အား စြဲခ်က္မ်ား တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး ၀ိုင္းတင္ၾကရာ၌ သခင္ဇင္၏ စြဲခ်က္တြင္ ဘူးသီးေတာင္မွာ သေဘၤာျမဳပ္၍ လူအမ်ားအျပား ေသေစခဲ့မႈ၊ ကုလား-ရခိုင္ အဓိကရုန္းကို ကိုင္တြယ္မႈ အမွားေၾကာင့္ ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္ေတာနယ္ရွိ ရခိုင္မ်ားစြာ အသက္ဆံုးရႈံးခဲ့ရမႈအတြက္ တာ၀န္ရွိသည္ဟု စြပ္စြဲခဲ့သည္။

သားလတ္ ရဲေဘာ္ေစာမင္းကပါ အေဖအရင္းကို သစၥာေဖါက္အျဖစ္ စြဲခ်က္တင္၍ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ သူကိုယ္တိုင္ လာသတ္လိုသည္ဟု စာေရးသားခဲ့သည္။

စိတ္ေရာ၊ လူကိုပါ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွိပ္စက္ျခင္း၏ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့၍ ၁၉၆၇-ခု၌ ႏို၀င္ဘာလ ၁၅-ရက္ေန႔ကပင္ အက္စ္ပရင္ေဆး ၃၃-လံုးေသာက္ကာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသရန္ႀကိဳးစားသည္။ မေသႏိုင္လိုက္။

ေျခေထာက္တြင္ သစ္တံုးခ်ိတ္ဆြဲ၍ တိရစၦာန္ရိုင္းမ်ားကဲ့သို႔ ၀ါးရံုပင္တြင္ ခ်ဥ္ေႏွာင္ထားျခင္းေၾကာင့္ နမိုးနီးယား၀င္ကာ ေသလုေမ်ာပါး ျဖစ္လာသည္ကို ခ်က္ခ်င္းမေသေစရန္ ပဋိဇီ၀ေဆးမ်ား ထိုးသြင္းေပးသည္။ တံေတြး ၀ိုင္းေထြးၾကၿပီး ေသးအလူးလူး၊ ေခ်းအလူးလူး ျဖစ္ေနေသာ ဗုိလ္ရန္ေအာင္ကို ၀ါးရင္းတုတ္မ်ားျဖင့္ ရိုက္ႏွက္၍ မခ်ီမဆန္႔ အသက္ထြက္ေစခဲ့သည္။

(၂) ဦးထြန္းလွေအာင္ကား မေသႏိုင္ေတာ့။ ကုလား နယ္ေျမခ်ဲ႕မႈ ရွိေနသမွ် ရခိုင္သားမ်ား တြန္းလွန္ေနၾကမည္။ ရခိုင္သားမ်ား ခုခံတြန္းလွန္ေနသမွ် သူလုပ္ခဲ့ေသာ လုပ္ရပ္မ်ားသည္လည္း ဆက္လက္ ရွင္သန္ေနမည္။

၁၉၄၂-ခုႏွစ္ ကုလား-ရခိုင္ အဓိကရုန္းတြင္ သူ႔အားပါ၀င္ေစခဲ့ေသာ ယိုင္သည္ရြာသည္၊ ၂၀၁၂-ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၂၃-ရက္ေန႔က မီးရိႈ႕ခံလိုက္ရၿပီ။ ရာဇ၀င္ေၾကြးေလာ၊ အရိုးတြန္ျခင္းေလာ မေျပာတတ္။ ေသခ်ာသည္ကား ရခိုင္သမိုင္းရွိေနသမွ် ဦးထြန္းလွေအာင္သမိုင္းက ရွင္သန္ေနမည္သာ။

(၃) ၁၈၁၀-ႏွင့္ ၁၈၁၆-ၾကားကာလတြင္ ရခိုင္ျပည္၌ လူဦးေရ ၁-သန္းေက်ာ္ရွိခဲ့သည္။ ဗမာဘုရင္ လက္ထဲမွ ရခိုင္ျပည္ကို ၿဗိတိသွ်တို႔ သိမ္းယူၿပီး ၁၈၂၆-ခုႏွစ္တြင္ လူဦးေရစာရင္း ေကာက္ယူေသာအခါ ရခိုင္ျပည္၌ လူဦးေရ (၁၀၀၀၀၀) တစ္သိန္းသာ က်န္ေတာ့သည္။

(၄) ယခုျဖစ္ပြားေနေသာ ပဋိပကၡတြင္ လိုအပ္သည္ထက္ပို၍ ရခိုင္မ်ားကို ႏွိမ္နင္းသတ္ျဖတ္ေနေသာ ဗမာစစ္ဗိုလ္၊ စစ္သားမ်ားသည္ အထက္ပါ သမိုင္းျဖစ္ရပ္မွန္ကို သခၤန္းစာ ယူၾကေစလိုသည္။ ပဋိပကၡ တားဆီးရံုထက္ ပိုလြန္၍ ရခိုင္မ်ားအား ဖိႏွိပ္ျခင္းသည္ မွန္သလား?၊ ရခိုင္မ်ားထံမွ ထင္းခုတ္မည့္ ဓါးပါမက်န္ လက္နက္မ်ား သိမ္းဆည္းျခင္းသည္ မွန္သလား?။

(၅) အထက္ပါ သမိုင္းျဖစ္ရပ္မွန္ တင္ျပခ်က္သည္ ဗမာမုန္းတီးေရး တင္ျပခ်က္ျဖစ္သည္ဟု မမွတ္ယူၾကေစလို။

အတိတ္မွ သမိုင္းမွန္ကို သခၤန္းစာယူႏိုင္မွ လက္ငင္းအေျခအေနကို ေျဖရွင္းႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

၁၉၅၆-ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ လူတစ္ကိုယ္ မဲတစ္ျပားစီစနစ္ျဖင့္ မဲေပးႏိုင္ရန္ ဦးႏုဦးေဆာင္ေသာ ဖဆပလ သည္ တဘက္ႏိုင္ငံမွ ကုလားမ်ားအား ေျမာက္မ်ားစြာ သြင္းခဲ့သည္။ မဲႏိုင္သည္ကား ဗမာအုပ္စိုးသူ၊ ကုလားဒဏ္ကို ခံရသူက ရခိုင္ျပည္သူ။

ဗမာအုပ္စိုးသူမ်ားကို အစဥ္အဆက္ ယံုၾကည္၍မရသည္မွာကား သမိုင္းက သက္ေသျပခဲ့ပါၿပီ။

ဦးေန၀င္း လက္ထက္ကဆိုလွ်င္ ရခိုင္ျပည္၊ ရခိုင္ေျမျဖစ္ေသာ အုန္းကၽြန္းကို ဘဂၤလားေဒ့(ခ်္)သို႔ လက္ေဆာင္ ေပးသကဲ့သို႔ အသားလြတ္ ေပးပစ္ခဲ့သည္။ နဂါးမင္းစီမံခ်က္ေၾကာင့္ ကုလား (၁၅၆၆၃၀)            ေယာက္ ထြက္ေျပးသြားသည္ကို ဟသၤာစီမံခ်က္ျဖင့္(၁၈၈၇၈၀) ထိ လက္ခံခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံတကာက အခြင့္အေရး ေပးလာမည္ကို ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ရခိုင္ေျမမွာ ကုလား ၃၂၁၅၀-ေယာက္ကို  ပိုမိုျဖည့္သိပ္ခဲ့သည္။

ယခု သမၼတႀကီး ဦးသိန္စိန္ကား အေျပာက ေရႊမန္းျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ရခိုင္အမ်ိုးသားအားလံုး ၀မ္းသာအားရ ေထာက္ခံေနၾကေသာ္လည္း ႏိုင္ငံတကာ အေထာက္အကူႏွင့္ ရခိုင္ေျမကို အလဲအလွယ္ လုပ္မည္လားဟု သံသယစိတ္ႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။

ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ ဗမာရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူအားလံုးက ရခိုင္လူမ်ိဳးမ်ား၏ ခံစားမႈကို ထပ္တူထပ္မွ် ၀င္ေရာက္ခံစား ေပးၾကေနၾကျခင္းသည္ ရခိုင္-ဗမာ ေသြးစည္းညီညြတ္ေရးဆီသို႔ ဦးတည္ေနသည္။

လက္ရွိပဋိပကၡကို မွန္ကန္စြာ ေျဖရွင္းႏိုင္ေရးသည္ ျပည္ေထာင္စု တည္တံ့ခိုင္ၿမဲေရးအတြက္ လိုအပ္ခ်က္ႀကီး တစ္ခုျဖစ္သည္။ သို႔မဟုတ္ပါက-----------။

                                                          ခိုင္ထူး (ARG-222)

                                                          ရခိုင္မ်ိဳးေစာင့္အုပ္စု

                                                                ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ

                                                         ရက္စြဲ-၁၈.၁၁.၂၀၁၂

 

 

မွီျငမ္း-

 

(၁) ေတာ္လွန္ေရးခရီး၀ယ္ (စာေရးသူ-ဘံုေပါက္သာေက်ာ္) ၊ သႏၱာေအာင္စာေပ၊ သတင္းဂ်ာနယ္ ပံုႏွိပ္တိုက္မွ ၁၉၇၃-ခု ဇူလိုင္လ ၁၅-ရက္ေန႔တြင္ ထုတ္ေ၀သည္။

(၂) ရခိုင္တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈ (စာေရးသူ-ဦးဘစံ)၊ သဟာယစာေပမွ ၁၉၉၆-ခု မတ္လတြင္ ထုတ္ေ၀သည္။

(၃) သခင္သန္းထြန္း၏ ေနာက္ဆံုးေန႔မ်ား (ပထမတြဲ)၊ ျမရာပင္စာေပမွ ၁၉၆၉-ခုႏွစ္ ေမလ ၁-ရက္ေန႔တြင္ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။

 

ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခဲ့သူမ်ား-

 

(၁) ဦးေမာင္ႀကီး (ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႕)၊ BIA တပ္သားေဟာင္းျဖစ္သည္။ ဦးထြန္းလွေအာင္ကို ဗိုလ္ရန္ေအာင္ က်ားထိုး၍ သတ္စဥ္က ေရွ႕ဆံုးတြင္ ရွိေနၿပီး ရခိုင္ရဲေဘာ္မ်ား တပ္မွထြက္ၾကစဥ္ ပါ၀င္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ (ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕မွ ေက်ာင္းဆရာ ဦးေမာင္တင္ႀကီး၏ အကိုျဖစ္သည္)။

(၂) ဦး၀င္းျမေအာင္ (ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕) ကြယ္လြန္။

(၃) ဦးဘေအာင္ (ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕) ကြယ္လြန္။(ဦးထြန္းလွေအာင္၏ ညီျဖစ္သည္)။

(၄) ဦးစိန္ေက်ာ္ (ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕) ကြယ္လြန္။ ေက်ာင္းဆရာ။

(၅) ဦးစံထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕) အသက္-၉၆-ႏွစ္။

(၆) ေဒၚဦးစိန္သာ (ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕) အသက္-၈၆-ႏွစ္။

(၇) ဦးစိုးသာေအာင္ (ကၽြဲတဲရြာ) ကြယ္လြန္။ (ဇာတိ-ဘူးသီးေတာင္)။

(၈) ဦးနီထြန္းဦး (ကၽြဲတဲရြာ) ကြယ္လြန္။ (ဇာတိ-ဘူးသီးေတာင္)။

(၉) ေဒါက္တာေအးခ်မ္း (ပါေမာကၡ) ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ။ (ဇာတိ-ဘူးသီးေတာင္)။

(၁၀) ဆရာႀကီးဦးေမာင္ဗသိန္း(အၿငိမ္းစား-ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴး၊ ရခိုင္သမိုင္းသုေတသီ) စစ္ေတြၿမိဳ႕။